လိုက္ခဲ့မယ္ေနာ္
မ်က္လံုးေပၚမွာ
ႏႈတ္္ခမ္းေပၚမွာ
အိပ္ေပ်ာ္မွာပါ
ႏြံလႊာနက္နက္
ေျခတစ္ဖက္ကၽြံနစ္
ရုန္းထြက္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ..
လမ္း ၃၀
လြယ္အိတ္အျဖဴ
ခံုထူဖိနပ္
အမွတ္(၁)ဘတ္စ္ကား
အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေရႊရွာတာမဟုတ္ဘူး
ေငြရွာတာမဟုတ္ဘူး
အခ်ိဳရွာတာပါကိုကိုရယ္
အခ်စ္ဆိုတာဒါလား
ဘီယာလိုပဲ ခါးတယ္ေနာ္။ ။
ဂ်ဴး
( ရႈမဝမဂၢဇင္း)
၂၀၀၉ ဒီဇင္ဘာ စင္ကာပူမွာလုပ္ခဲ့တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ဆရာမဂ်ဴး ရြတ္ၿပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ထိုကဗ်ာေလးကို ဆရာမဂ်ဴး 1stMBတုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေလးလို႔ ဆရာမမွ ေၿပာၾကားသြားခဲ့ပါတယ္။ ကဗ်ာရဲ႕ ေနာက္ဆံုးပုဒ္ေလးကိုလည္း ၿပန္ၿပင္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ဆရာမက
ေရႊရွာတာမဟုတ္ဘူး
ေငြရွာတာမဟုတ္ဘူး
အခ်ိဳရွာတာပါကိုကိုရယ္
အခ်စ္ဆိုတာဒါလား
ဘီယာလိုပဲ
ခါးခ်င္တဲ့ခ်ိန္မွာခါးၿပီး
မခါးခ်င္တဲ့ခ်ိန္မွာမခါးပါဘူး ..
လို႔ ၿပန္ၿပီး ၿပင္ခ်င္ပါတယ္လို႔လည္း ေၿပာၾကားသြားခဲ့ပါတယ္။
(One of Admins)
Thursday, February 17, 2011
Monday, February 14, 2011
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမေလးနဲ႔ စိတ္အိုင္ပက္သူ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ အေ၀းမွာ
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမေလးနဲ႔ စိတ္အိုင္ပက္သူ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ အေ၀းမွာ
အသက္ႏွစ္ဆယ္ထက္ ပိုၾကီးမလာတဲ့ မိန္းမ
သူ႕ကိုယ္သူ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္လို႔
သတ္မွတ္ထားေသးတယ္
သူရာေမရိယကို ျပဳျမဲျပဳစဥ္လို
ခ်ိဳးေဖာက္တတ္သူ
အခန္းထဲက အရုပ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲ
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ပါမလာခဲ့ဘူး
- ဆူးခက္မင္း
1 4 0 2 2 0 1 1
ဆူးခက္မင္းမွ ကေလးမ သုိ႕ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္
အသက္ႏွစ္ဆယ္ထက္ ပိုၾကီးမလာတဲ့ မိန္းမ
သူ႕ကိုယ္သူ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္လို႔
သတ္မွတ္ထားေသးတယ္
သူရာေမရိယကို ျပဳျမဲျပဳစဥ္လို
ခ်ိဳးေဖာက္တတ္သူ
အခန္းထဲက အရုပ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲ
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ပါမလာခဲ့ဘူး
- ဆူးခက္မင္း
1 4 0 2 2 0 1 1
ဆူးခက္မင္းမွ ကေလးမ သုိ႕ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္
Thursday, January 27, 2011
ဓါတ္ခဲရဲ႕ ဖခင္သို႔ ခြန္နစ္စဥ္အလြမ္း
ဓါတ္ခဲရဲ႕ ဖခင္သို႔ ခြန္နစ္စဥ္အလြမ္း Print E-mail
User Rating: / 11
PoorBest
Written by ပန္းခ်ီ ထိန္လင္း
23Share
mg wunna
(သရုပ္ေဖၚ ဗဂ်ီေအာင္စိုး)
“ကြ်န္ေတာ့္ေမြးေတာ့ အေဖသာဓုက နမိတ္ေကာင္း အတိတ္ေကာင္းယူၿပီး ‘၀ဏၰ’ ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ေပးလိုက္သဗ်။ ၀ဏၰ ဆိုတာ အဆင္းလွပ တင့္တယ္ျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရသဗ်။ လွ၊ မလွေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ပံုကိုသာ ၾကည္႔ၾကပါေတာ့ဗ်ာ (ရီသံမ်ား)။ မၾကာခင္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ ညီေလးတေယာက္ ေမြးလာျပန္ေတာ႔ အေဖက ‘ဗလ’ ဆိုၿပီး ေပးလိုက္ျပန္သဗ်။ ဗလ ဆိုတာကေတာ့ ခြန္အားႀကီးမားျခင္းလို႔ ဆိုသဗ်။ ေပးထားတဲ့ နာမည္နဲ႔ လူ လိုက္၊ မလိုက္ ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ညီ မင္းသားသုေမာင္ကိုသာ ၾကည္႔လိုက္ပါ။ ေလလာရင္ေတာင္ လဲမစိုးရတယ္ (ရီသံမ်ား)။”
ဒါကေတာ့ ၁၉၈၀ လြန္ ႏွစ္ေတြက စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ႏိုင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာ ဒါရိုက္တာ အကယ္ဒမီ ေမာင္၀ဏၰရဲ႕ ပဏာမ မိတ္ဆက္တဲ့ ပြဲက်ဟာသ တစ္ခုပါ။ အဲဒီခ်ိန္က စာေပေဟာေျပာပြဲေတြက အလြန္ေခတ္စားပါတယ္။ ပြဲတိုင္းေက်ာ္ ဆရာေတြကေတာ႔ ဆရာေအာင္သင္း၊ ေမာင္ေသာ္က၊ ေမာင္ေန၀င္း၊ ေဖျမင့္၊ သုေမာင္၊ ခ်စ္ဦးညိဳ၊ ႏြမ္ဂ်ာသိုင္း၊ ေအာင္ျပည့္၊ ေရြကူေမႏွင္း၊ ကဗ်ာ ေမာင္နီသင္း၊ အီၾကာေကြး၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ေဆြဦး၊ ၿငိမ္းေက်ာ္၊ ေမာင္စိန္၀င္းပုတီးကုန္း၊ မင္းလူတို႔ေပါ့ဗ်ာ။
“တညေတာ့ အင္းစိန္ဘက္က ေရးေဘာ္ေတြရဲ႕၀ိုင္းမွာ တစ္ခြက္၊ တစ္ဖလားနဲ႕ နည္းနည္း ညနက္သြားတယ္ဗ်။ ၿမိဳ႕ထဲကေန အိမ္ျပန္မယ့္ အစား (သကၤန္းကြ်န္း ဆိုတေတာ့ နည္းနည္း ကားခက္သလို၊ ေဒၚခ်ိဴရီ မ်က္ေစာင္းကိုလဲ ေရွာင္ခ်င္ပံုရပါတယ္။) ၄၇ လမ္းက ဆရာေအာင္ျပည့္တို႔ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းတိုက္ ၀င္ႏွပ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ျပန္လာတုန္း၊ ျဗဳန္းဆို မိုးက ဖြဲဖြဲေလး က်လာသဗ်။ ထီးကလည္းမပါေတာ့ ပုဆိုးၿခံဳၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ဒိုးေနတုန္း ကိုယ္ေပၚ လက္ႏိွပ္ဓါတ္မီးနဲ႔ထိုး ရပ္ခိုင္းေတာ့ ပတ္တေရာင္ ရဲေတြဗ်။ ဘယ္မွာေနလဲ ဆိုေတာ့ သကၤန္းကြ်န္းမွာ ေျပာတာေပါ့၊ ဘယ္က ျပန္လာလဲဆိုေတာ့ အင္းစိန္ကလို႔၊ ခု မင္းက ဘယ္ကိုသြားေနတာလဲ ဆိုေတာ့ ၄၇လမ္းကို လို႔ ေျပာျပေတာ့ မသကၤာဘူး။ စခန္းလိုက္ခဲ့ဆိုၿပီး ေက်ာက္တံတား စခန္းထဲ ေရာက္သြားေရာဗ်ိဴး (ရီသံမ်ား)။ ဟို ေရာက္ေတာ့ တာ၀န္မွဴးနဲ႕ေတြ႕ေတာ့တာေပါ့။ ပုဂၢိဳလ္က လူကို တခ်က္စိုက္ၾကည့္ၿပီး စားပြဲေပၚက ဖိုင္ကိုဖြင့္ၿပီး နာမည္တဲ့။ ‘ဝဏၰ’ ေပါ့၊ သူက ငံု႔ေရးေနရင္းက ဆက္ေမးတယ္ အလုပ္အကိုင္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မွန္တဲ့အတိုင္း ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာလို႔ ေျဖရတာေပါ့။ ပုဂိၢဳလ္က ေဘာပင္ကို စားပြဲေပၚပစ္ခ်ၿပီး ေဟ့ေကာင္ ငါ ထ ကန္လိုက္ရရင္ေတာ့ နာေတာ့မယ္။ တန္ရာ တန္ရာ ရြီးစမ္းတဲ့။ ေငါက္ပါေလေရာ (ရီသံမ်ား)။ ကံက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ အိပ္ကပ္ထဲမွာ စာေပလုပ္သား ကဒ္ျပားေလးက ပါလာလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အဲဒါ ထုတ္ျပေတာ့မွ သူတို႔လည္း အားနာပါးနာနဲ႔ ေတာင္းပန္ၿပီး ကားနဲ႔လိုက္ပို႔သဗ်။ ဥပတိရုပ္က အဲဒီေလာက္ ေကာင္းတာ။(ရီသံမ်ား)”
အဲဒီ ေဟာေျပာခ်က္ေတြကို ၾကည့္ရင္ ဦး၀ဏၰဟာ ေတာ္ေတာ္ရုပ္က နာတဲ့ ငနဲလို႔ ထင္စရာပါ။ အမွန္ေတာ့ ဦး၀ဏၰဟာ တကယ္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္ထားခ်ိန္ဆို ေတာ္ေတာ္ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ သူပါ။ မင္းသားသုေမာင္နဲ႔ ေမာင္ရူပတို႔ အကိုပဲဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဟန္ပန္ အထူး မလုပ္တတ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ပင္ကိုယ္ စရိုက္နဲ႔ ေပေပေတေတ ေနတတ္တာေၾကာင့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေတာ္ေတာ္ပံုမလာတဲ့ ငနဲလို႔ မၾကာခဏ အထင္မွားတတ္ၾကတာပါ။ အဲလိုမၾကာခဏ အထင္မွားခံရတဲ့အေပၚမွာလည္း သူက သေဘာက်ပံုရပါတယ္။ သူ႔ဆီက အဲလို ဇာတ္လမ္းေတြ မၾကာခဏၾကားရ ဖတ္ရတတ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဦး၀ဏၰဟာ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္သမိုင္းမွာ ႏွစ္ေယာက္မရိွ၊ တကယ္ထူးျခားတဲ့ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ တစ္ေယာက္ပါ။ ခုတေလာ နာမည္ေက်ာ္ ဘဂၤါလီ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ ဆာစ္ရက္ဂ်စ္ေရးရ္ (Satyatjit Ray) ရဲ႕ဇာတ္ကားေဟာင္းေတြ ဆက္တိုက္လိုလို ၾကည့္ျဖစ္ေနပါတယ္။ အျဖဴအမဲ ဘဂၤါလီ ဘာသာစကားေျပာၿပီး ေငြေၾကး အကုန္အက် အနည္းဆံုးနဲ႕ နိုင္ငံတကာဆုေတြမက ေဟာလီ၀ုဒ္ကေပးတဲ့ ဘ၀ တသက္တာ ရုပ္ရွင္ဒါရုိက္တာဆုကိုပါ ဆြတ္ခူးသြားခဲ့သူပါ။ ေရးရ္(Ray) ရဲ႕ ကားေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဦးခင္ေမာင္ရင္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ရုပ္ရွင္ျဖစ္တဲ့ “ႏွမလက္ေလ်ာ့ ေနေလေတာ့” ကို ရိုက္ျဖစ္ခဲ့တာလို႔ ဆရာႀကီးဦး၀င္းေဖက ေျပာဘူးပါတယ္။ ႏွမလက္ေလ်ာ့ကို မၾကည့္ဘူးေပမယ့္ ၾကည့္ဘူးတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေတာ့ ဒီရုပ္ရွင္အေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးၾကည္႔ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ျမန္မာ႔သမိုင္းရဲ႕ တကားတည္းေသာ ေမာ္ဒန္ရုပ္ရွင္လို႔ လူေျပာမ်ားေနလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း ေရးရ္ (Ray)ကားေတြကို ၾကည့္ျဖစ္လာတဲ့အခါ ႏွမလက္ေလ်ာ့ဟာ ေရးရ္ (Ray) ရဲ႕ ‘သည္ေဝါလ္ေအာ့ဖ္အဖူ’ (The world of Apu) ဆိုတဲ႕ ဇာတ္ကားရဲ႕ အေတြးအေခၚ ပိုင္းဆိုင္ရာ ၾသဇာလြမ္းမိုးေနရံုမက ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ေတြမွာပါ တူညီေနတာေတြ႕ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေရးရ္(Ray) ကားေတြ ဆက္တိုက္ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ ျမန္မာရုပ္ရွင္ ဒါရိုက္တာတေယာက္ရဲ႕ ဇာတ္ကားေတြကို တစ္ခုၿပီး၊ တစ္ခု သတိရေနျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ဒါရိုက္တာ ေမာင္၀ဏၰပါ။ သမီးျဖစ္သူ ဝါႏု ဆီက တဆင့္ သူ႔ က်န္းမာေရး အေျခအေနကို ၾကားသိေနရတာေၾကာင့္လည္း အေၾကာင္းတခု ပါလိမ္႔မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူရိုက္ခဲ႔သမွ် ကားေတြ အားလံုးကိုျပန္ၿပီး တကားျခင္း စဥ္းစားတဲ႕အခါမွာ သူဟာ အင္မတန္ လြတ္လပ္စြာ ဒီဇာတ္ကားေတြကို ဖန္တီးခဲ့တာ သြားေတြ႔ရပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ကားေကာင္းေတြ ဖန္းတီးခဲ့တဲ့ ဒါရိုက္တာမ်ားစြာ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ သက္တမ္း တေလ်ာက္မွာ ေပၚထြန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ကားေကာင္း တကားေလာက္ ရိုက္ၿပီးလို႔ ေနာက္က ထုတ္ေဝသူေတြ ျပံဳလိုက္လာတဲ့အခါ သူတို႔ အရည္အေသြးကို မက်ေအာင္ ထိမ္းထားနိုင္တဲ့သူ ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္။
ေဟာလီး၀ုဒ္ကားေတြစတိုင္ သံုးေလးကား ရိုက္လိုက္။ ေဘာလီး၀ုဒ္စတိုင္ သံုးေလးကား ရိုက္လိုက္။ ခုေတာ့ ကိုရီးယားကားေတြ ေခတ္စားေတာ့ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပဲ ကိုးရီးယား ဇာတ္လမ္းေတြ ျမန္မာမွဳ ျပဳလိုက္နဲ႔ ႀကိတ္ေနၾကတဲ့ ေခတ္ႀကီးထိ ကိုယ့္ဇာတ္လမ္းကို ကိုယ္ပိုင္စတိုင္နဲ႕ တသက္လံုး ရိုက္သြားခဲ့တာေတာ့ သူတေယာက္ပဲ ရွိခဲ့တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ စာေပနယ္မွာေတာ့ တသက္တာ စာေပဆု ဆိုတာမ်ိဴးေတြ ခ်ီးျမွင့္ၾကတာေတြ ရွိေနပါၿပီ။ ရုပ္ရွင္နယ္မွာ တသက္တာရုပ္ရွင္ထူးခၽြန္ဆု ဆိုတာမ်ိဴးမ်ား ရွိခဲ့ရင္ေတာ့ သူ႔ကိုပဲ ေပးရပါလိမ့္မယ္။
ျမန္မာရုပ္ရွင္ ဒါရိုက္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းနဲ႔ နာမည္ႀကီး သရုပ္ေဆာင္ေတြအေပၚ အားျပဳၿပီး ရုပ္ရွင္ကို ဖန္တီးတာမ်ားပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းေကာင္းရရင္ ရုပ္ရွင္ေကာင္းမယ္၊ သရုပ္ေဆာင္ေတာ္တဲ့ နာမည္ရ သရုပ္ေဆာင္ကို သံုးနိုင္ရင္ ကားေကာင္းထြက္မယ္လို႕ ရိုးရိုးသားသားပဲ လက္ခံထားပါတယ္။ အဲဒီ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္လံုးကို ဂရုမစိုက္ပဲ၊ သာမန္ဇာတ္လမ္းကိုပဲ ေရြးၿပီး သာမန္လူေတြကိုပဲ သူ႔ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ သရုပ္ေဆာင္ေစၿပီး ကားေကာင္းေတြကို ရိုက္ျပသြားပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ ဒါရိုက္တာ သက္တမ္းတေလ်ာက္မွာ ထုတ္ေ၀သူအႀကိဳက္ ငါးပြက္ရာ ငါးစာမခ်ဘဲ ကိုယ္ရိုက္ခ်င္တာကိုပဲ ေအးေအးေဆးေဆး တကားၿပီးတကား ရိုက္သြားနိုင္တာဟာ သူ႔ရဲ ပင္ကိုယ္သဘာ၀ ေရာင့္ရဲနိုင္မွဳေၾကာင့္သာလို႔ပဲ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ အထက္အခ်က္ေတြမွာ ဦး၀ဏၰဟာ ဆာစ္ရက္ဂ်စ္ေရးရ္ (Satyatjit Ray) နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး တူညီေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
သူ႕ပရိတ္သတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားက ‘ပန္းေတြနဲ႕ေဝ’ ဆိုတဲ့ ကားနဲ႔ကို စြဲလန္းၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အဖို႔ေတာ့ ‘ပန္းေတြနဲ႔ေဝ’ ကို ၾကည့္ရဘူးတဲ့ အခ်ိန္က အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝပဲ ရွိေသးတာမို႔ အဲဒီကား ထြက္ခ်ိန္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္သားအရြယ္ေတြေလာက္ေတာ့ စြဲစြဲလန္းလန္း မျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ဇာတ္ကားအဖြင့္မွာ ေအာင္လတ္ အိမ္ကအထြက္မွာ အျပင္ေရာက္ၿပီးမွ ထီးျပန္ယူတဲ့ အခ်ိန္ သူ႔ဝတၳဳအဖြင့္က ဝါက်ေတြကို ေနာက္ခံလူတေယာက္က ဖတ္ေပးေနတဲ့ အသံနဲ႔ ရိုက္ျပတာကိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ၾကည္႔ဖူးခဲ့တဲ့ကားေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ထူးျခားတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ ႏွစ္သက္ေနမိတာ မွတ္မိပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ လူငယ္ဘဝမွာ ရူးရူးမူးမူး စြဲလန္းခဲ့ဘူးတဲ့ ကား၊ ႏွစ္ကားကေတာ့ သူ႕ လံုးခ်င္း၀တၳဳကိုပဲ သူ႔ညီ ကိုရူပကို မင္းသားတင္ရိုက္တဲ့ ‘ခ်စ္တဲ့သူငယ္ေလ’ နဲ႕ ညီ - သုေမာင္ရဲ႕ ၀တၳဳကို ေက်ာ္ဟိန္း၊ ေမဝင္းေမာင္တို႔နဲ႕ ရိုက္ကူးခဲ့တဲ့ ‘အခ်စ္သစ္ပင္’ တို႕ျဖစ္ပါတယ္။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တခု ထူးထူးျခားျခား သေဘာက်တာကေတာ့ သူ႔ကားေတြမွာပါတဲ့ ဇာတ္ပို႔၊ ဇာတ္ရံေတြရဲ႕ သဘာ၀ က်နမွဳပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စာေပနယ္က သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ျပည့္နဲ႔ သူ႔အေခၚ ဦးေလးေအာင္စိုး (ေခၚ) ဗဂ်ီေအာင္စိုးတို႔ဟာ သူ႔ဇာတ္ကားေတြရဲ႕ အဓိက ပင္တိုင္ေတြေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ ေပေဖၚေပဖက္ေတြလို႔လဲ ေျပာလို႔ရပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္ ထူးျခားတာကေတာ့ ေနာက္ခံ ဇာတ္၀င္သီခ်င္းေတြနဲ႔ ေနာက္ခံ တီးလံုးေတြဟာလည္း ေတာ္ေတာ္ ထူးျခားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူ႔လက္စြဲ ေတးေရးဆရာကေတာ့ ကြယ္လြန္သူ စႏၵရား ဦးလွထြဋ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ သူ႔ ရုပ္ရွင္ကားေတြရဲ႕ ဇာတ္၀င္ သီခ်င္းေတြဟာ ဒီေန႔ဂႏၱ၀င္ သီခ်င္းေတြအျဖစ္ က်န္ေနရစ္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ေႏွာင္းတေျမ႕ေျမ႕ ဇာတ္ကားမွာ ဇာတ္၀င္သီခ်င္း ပန္းဦးပန္မဲ႕သူ သီခ်င္းကိုဆိုဘို႕မွာ တျခားအဆိုေတာ္ မေခၚေတာ့ဘဲနဲ႔ ညီသုေမာင္ကို မင္းႀကိတ္ကြာဆိုၿပီး ခိုင္းရာက အဲဒီသီခ်င္းဟာ ျမန္မာ့အသံမွာ မၾကာခဏ လႊင္႔ရတဲ့အထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့သလို၊ ညီ သုေမာင္လည္း အဆိုေတာ္ဘ၀ကို ေရာက္ရွိသြားေစခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ေမာင္္၀ဏၰ ကားေတြ ရံုတင္ရင္ မင္းသား ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ အေရးမႀကီးပါဘူး၊ တစ္က ေအာင္ျပည့္နဲ႔ ဗဂ်ီေအာင္စိုးကို ၾကည့္ဘို႔ရယ္ စႏၵရားလွထြဋ္ ဇာတ္၀င္သီခ်င္းအသစ္ နားေထာင္ဘို႔ရယ္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ေျပးတာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီဆိုတာကို နားမလည္ပဲကို ႀကိဳက္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ဥပတိရုပ္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးေအာင္စိုး သရုပ္ေဆာင္မွဳေတြ ေတြ႔ရတာမို႕ ဒါရိုက္တာကိုပါ ေက်းဇူးတင္ေနတာပါ။
တကၠသိုလ္ ေရာက္လာေတာ့ ‘ပန္းေတြနဲ႔ေ၀’ကို ျပန္ၾကည့္ျဖစ္တဲ့အခါ ငယ္စဥ္ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တန္းတနး္စြဲေတာ့သည္။ ၀တၳဳကို ျပန္ဖတ္ျဖစ္ျပန္သည္။ တကၠသိုလ္ ေငြစာရင္းဌာနမွာ အလုပ္တဲ့ အဘဦးေအးက ဦး၀ဏၰတို႔ ဦးေအာင္ျပည့္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ ဗရုတ္က်ပံုမ်ားကို မၾကာခဏ ေျပာေျပာျပတတ္သည္။ သူက “ပန္းေတြနဲ႕ေဝ - က ေကာင္းမွာေပါ႕ကြာ အဲဒါဒီေကာင့္ ကိုယ္ေတြ႔ခံစားခ်က္ အစစ္ကြ” ဟုဆိုသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းတာဟုဆို၏။
ေနာက္ေတာတြင္းျပန္ ဥပေဒေက်ာင္းသား ဘ၀ကို ျပန္ရစဥ္က သီရိေဆာင္ အေဆာင္မွဳး ဆရာမႀကီးေဒၚသန္းႏြဲ႕ (သူ႔အေခၚမမႏြဲ႕)ေခၚ၍ အေဆာင္သို႔အသြား တေန႔မွာ သီရိေဆာင္မွာ ‘ပန္းေတြနဲ႕ေဝ’ကို ဗီဒီယိုကားအျဖစ္ ျပန္လာရိုက္ၾကသည္ကို ဆံုျဖစ္ခဲ့သည္။
ထိုမွစ၍ သီရိေဆာင္ကို အေျခတည္ခဲ့ေသာ ‘ပန္းေတြနဲ႔ေဝ’ ဇာတ္လမ္းက တကယ္လားဟု ေမးရာ ရီ၍ “ဒီေကာင္ အလကားေပါက္တတ္ကရ ေလ်ာက္ေရးထားတာ။ ဟိုကျဖင့္ ဘာမွေတာင္ သိတာမဟုတ္ဘူး” ဟုဆိုပါသည္။ ထိုအေျဖကို ေထာက္ျခင္းျဖင့္ ‘တခုခုေတာ့ တခုခုပဲ’ ဟု ယူဆလိုက္ရပါသည္။ ဦးကိုေတာ့ ထိုကိစၥ ေမးမၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါ။
၁၉၈၆ ခုက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (လွိဳင္နယ္ေျမ) မွာ အနဳပညာအသင္း ရံပံုေငြအတြက္ ရုပ္ရွင္ျပၾကေတာ႔ သူ႔ ဇာတ္ကားတကားျဖစ္ေသာ ‘ခ်စ္ျခင္းငယ္ၿပိဳင္မယ္’ကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ေပးျပခဲ႕ဘူးသည္။ မင္းသားက အနဳပညာအသင္းသား။ ဓါတုေဗဒ ဘာသာအဓိကမွ စိန္ထြန္း (ခ) မိုးမင္း။ ထိုအခိ်န္ စိန္ထြန္းက ဇာတ္ ၀င္မကေသး။ အသင္းမွာ ဆံုတိုင္း သူ႔ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းမွာ ဦး၀ဏၰက ဘယ္ပံုညြန္ၾကားပံုေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေဖါက္သည္ခ်သည္။ ဒီဇာတ္ကားတြင္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနေသာ အခ်က္မွာ မင္းသမီးမို႔မို႔ျမင့္ေအာင္က နိုင္ငံကိုယ္စားျပဳ ဂြ်မ္းဘားမယ္။ ေနာက္ဆံုးခ်စ္သူ၏ အထင္လြဲမွဳကို ခံရခ်ိန္မွာ ဂြ်မ္းဘားေလ့က်င့္ရင္း မ်က္ရည္က်ေသာ အခန္းမွာ မင္းသမီးကို ကင္းၿမီးေကာက္ ေထာင္ေနရင္းက အနီးကပ္ရိုက္ခ်က္ျဖင့္ မ်က္ရည္က ပါးေပၚ စီးက်ရမည့္ အစား ေဇာက္ထိုးျဖစ္ေနသျဖင့္ နဖူးျပင္ေပၚ ျဖတ္စီးက်ေစၿပီးရိုက္ကူးထား၏။ အင္မတန္ သရုပ္ေဆာင္ ပိုင္လွပါသည္ဆိုေသာ မမို႔ပင္လ်င္ ေတာ္ေတာ္ ခက္ခက္ခဲခဲ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္ဆို၏။
‘ေႏွာင္းတေျမ႕ေျမ႕’ ဇာတ္ကားကေတာ့ တကယ္ပင္ ‘ေႏွာင္းတေျမ႕ေျမ႕’ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ‘ကား’ဟုပင္ ဆိုခ်င္ပါသည္။ ဗိုလ္စိုးနိုင္အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ေသာ ဦးသုေမာင္တေယာက္ သူ႔အထက္အရာရွိ ေဇာ္လြင္ဆီက အထြက္ကို ခ်စ္စိတ္မႊန္ လမ္းေပၚက ဘီယာဗူးခြံကို မာန္ၿပီးကန္ကာ ဂ်စ္ကားဆီ ဂ်စ္ကန္ကန္ ေလွ်ာက္သြားပံုကို ယေန႔ထိ အမွတ္ရေနမိပါသည္။
ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တိုင္ သူ႔ဗီဒီယို ကားတခ်ိဴ႕မွာသရုပ္ေဆာင္ခြင္႔ရ လူခ်င္း ရင္းႏွီသြားခ်ိန္မွေတာ့ သူက ဦးေအာင္စိုးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ိဴးစံုကို ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ လက္၀ါးသာသာေလာက္သာ ရွိတဲ့ စကၠဴေလးေပၚမွာ ခဲတံနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလး တစ္ခ်ပ္ ယူျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေက်ာဘက္မွာပဲ ခဲတံနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာေလးကို ေတြ႔ရပါတယ္။ စာက ….
“၀ဏၰႀကီး ပန္းခ်ီဆိုတာ စာရြက္ေပၚေရးေရး၊ ကင္းဘတ္ေပၚေရးေရး၊ ဆီေဆးနဲ႔ ေရးေရး၊ ခဲတံနဲ႔ ေရးေရး၊ လက္ရာေကာင္းဘို႔က အဓိက။”
ေအာင္စိုး။
အဲဒီလက္ရာေလးကို ဦး၀ဏၰက မွန္ႏွစ္ခ်ပ္ ၾကားထဲ ညွပ္ေဘာင္သြင္းၿပီး ရိုရိုေသေသ သိမ္းထားပါတယ္။ ဒီလို ပန္းခ်ီအႏုပညာကို ျမတ္နိုးတတ္တဲ့ ေသြးက သမီးႀကီး၀ါႏုဆီ ပါလာပံု ရပါတယ္။ သမီး၀ါႏုဟာ စာေရးဆရာမ တစ္ဦးသာမက ႏိုင္ငံတကာ အႏုပညာျပပြဲေတြထိ ထိုးေဖါက္ၿပီး ျပပြဲေတြ လုပ္တဲ့အထိ ေအာင္ျမင္တဲ့ ေခတ္ေပၚ ပန္းခ်ီဆရာမတစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ဦး၀ဏၰနဲ႔ ကားရိုက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းပါတယ္။ သရုပ္ေဆာင္ဆီက အေကာင္းဆံုး သရုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို ေအးေအးေဆးေဆး ရေအာင္ေစာင့္ယူ ရိုက္တတ္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျမန္မာဒါရိုက္တာေတြမွာ ဇာတ္ေကာင္တဦးကို ဇာတ္ကြက္ တခုအတြက္သူတို႔ သရုုပ္ေဆာင္ေပးေစခ်င္တဲ့ အမူအယာ၊ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ နဂိုကထဲက ရွိေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီ အမူအယာမ်ိဴး ရခ်င္တယ္ဆိုတာ တခါတည္း ေျပာထားပါတယ္။ တခ်ိဴ႕ ဒါရိုက္တာေတြဆို ျမန္ေအာင္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အရင္ နမူနာ သရုပ္ေဆာင္ ျပတတ္ပါေသးတယ္။ အဲဒီတိုင္း လုပ္ေပးဘို႔ပါ။
ဦး၀ဏၰ နည္းကေတာ့ ဇာတ္ညြန္းကို ဖတ္ခိုင္းၿပီး သရုပ္ေဆာင္ကို အမူအယာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ၾကည့္ေစပါတယ္။ တခါတရံ တစ္မ်ိဴးမက သံုးေလးမ်ိဴး လုပ္ခိုင္းၾကည့္ၿပီး သူက ေအးေဆး ၾကည့္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သရုပ္ေဆာင္ လုပ္သြားတဲ့အထဲက သူအႀကိဳက္ဆံုးဟာကို ေျပာၿပီး ဒါမ်ိဳး လုပ္ေပးပါလို႔ ခိုင္းတတ္တာမို႔ သရုပ္ေဆာင္ကို လြတ္လပ္မွဳအျပည့္ ေပးထားတဲ့နည္းကို သံုးပါတယ္။ ရိုက္ကြင္းမွာ သူေဒါသထြက္လို႔ ေအာ္တာ၊ ေငါက္တာမ်ိဳးေတာ့ တခါမွ မေတြ႔ဘူးပါဘူး။
မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ကိုမင္းလူရဲ႕ မင္းမဆိုးပါဘူး ၀တၳဳကို ရိုက္ၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကို မင္းသားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ေနရာက သရုပ္ေဆာင္ေပးဘို႕ ေခၚပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာင္းသားဘ၀ထဲက သေဘာက်ေနတဲ့ ၀တၳဳထဲမွာ ဇာတ္ေကာင္တေကာင္အေနနဲ႔ ပါခြင့္ရမွာျဖစ္လို႔ ၀မ္းသာသြားပါတယ္။ ၀တၳဳထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ဇာတ္ရုပ္က နာရီျပင္သမားပါ။ ဒါေပမဲ႔ “ေဟ႔ေကာင္ငထိန္ မင္းက ပန္းခ်ီဆရာပဲ ပန္းခ်ီဆရာ လုပ္လိုက္ ေဆးဘူးေတြပါ ယူခဲ့” ဆိုၿပီး ဇာတ္၀င္ခန္းထဲမွာ မင္းသားနဲ႔ စကားေျပာရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ပန္းခ်ီတစ္ကား ဆြဲခိုင္းပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ရွဴတင္မန္ေနဂ်ာက ကိုမင္းလူ ရယ္စရာေမာစရာ ဝတၳဳေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္ ကိုပေတးပါ။ ‘ပေတးမွာ ရာဇ၀င္ရွိတယ္’ ဟူ၍ စာေရးဆရာ ကိုမင္းလူ ကိုယ္တိုင္ တခုတ္တရ စာဖြဲ႕ရေသာ ကိုပေတးကို ဦး၀ဏၰ ရူတင္မန္ေနဂ်ာ အျဖစ္ေတြ႔ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သူ႔ အရည္အေသြးတို႔ ေတြ႔ရေတာ့မည္ေပါ့။
ဇာတ္လမ္းအရ မင္းသားက သာမန္ လက္လုပ္လက္စားထဲက။ မင္းသမီးနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ၿပီးကာမွ မင္းသမီးဆီ ဆိုင္ကယ္တစီးႏွင့္ ေနစဥ္လာရစ္ေနတဲ့ ေကာင္ကိုၾကည့္ၿပီး အလိုလို သိမ္ငယ္စိတ္၀င္ကာ အဆက္ျဖတ္ဘို႔ ေျပာသည့္ဇာတ္။ ေလးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ မင္းသား စိတ္အားငယ္ေအာင္ ဆိုင္ကယ္ႀကီးနဲ႔ အရွိန္အ၀ါလာျပေသာ အခန္းမ်ားရိုက္မည့္ေန႔။
ကိုပေတးကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ မၾကာခင္ ရူတင္ကားျဖင့္ ေရာက္လာသျဖင့္ ဦး၀ဏၰက ဆိုင္ကယ္ရလာၿပီလား ေမးသည္။ ရခဲ့ၿပီအကိုဆို၍ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ‘စူပါကပ္’ ဆိုင္ကယ္ေလး။ ဦး၀ဏၰ ဇနီးက စ၍ ပေတးတို႔ကေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီ အစခ်ီကာ မင္းသား အပါအ၀င္ ကင္မရာမင္း မက်န္ တေယာက္တေပါက္ ေျပာဆို အျပစ္တင္သံမ်ား ညံထြက္သြားသည္။ ဦး၀ဏၰကိုၾကည့္ေတာ့ ရီခ်င္သည့္မ်က္ႏွာကို မနည္းတည္ထားပံုရသည္။ တစ္လံုးမွ စကားမဆို။
ဒီေနရာမွာ ရိုက္ကြင္းအတြက္ တလြဲလုပ္ခဲ့၍ စိတ္ဆိုးသည္ထက္ ကိုပေတး တေယာက္ မစဥ္းမစား တလြဲလုပ္တတ္ပံုကို စာဖြဲ႕ခ်င္ေနပံုရသည္။ ျပာျပာသလဲ ေျပးကာလြားကာ သြားရွာေနေသာ ကိုပေတးကို တေနကုန္ ေစာင့္ေနၾကသည္။ အားလံုး တျဖစ္ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ေနၾကသည္ကို သူက သေဘာက်ေနသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာ ေဒါသကို မေတြ႕ရ။ ကိုပေတး၏ ေရွးအခါက တလြဲလုပ္ခဲ့ပံုမ်ားကို ျပန္ေျပာျပရင္း သူ႔ မန္ေနဂ်ာကို ေစာင့္ေနေလသည္။
တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ကိုရူပကို မင္းသားတင္ရိုက္ေသာ ကားတကားအတြက္ ငွါးသျဖင့္ လိုက္သြားခဲ့ဘူးသည္။ ရြာကို အေျခခံေသာ ဇာတ္လမ္းျဖစ္၍ တညင္ဘက္ကူးကာ အိမ္ႀကီးတလံုး ကိုငွါးၿပီး သူအပါ၀င္ အဖြဲ႕သားအားလံုး ရက္ရွည္တည္းကာ ရိုက္ၾကသည္။ သူ႕မိတ္ေဆြရင္းျဖစ္ေသာ ကာတြန္းျမင့္ေဆြက အားလံုးစီစဥ္ေပးသည္။ သူကလည္း သူ႕အကိုလို ခ်စ္ေသာ ဦးသက္ေနာင္၊ ပန္းခ်ီ ဦးေဖသဏ္းတို႔ကိုပါ ေခၚလာကာ တဖြဲ႕ႀကီး တည္းၾကသည္။ ညေနတိုင္း ကာတြန္းဦးျမင့္ေဆြက ေရာက္လာၿပီးအိမ္မွာ ၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကသည္။
ဦးျမင့္ေဆြက တညင္ၿမိဳ႕နယ္ NLD ပါတီ အမာခံ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သျဖင့္ စကား၀ိုင္းက အလြန္ အေၾကာင္းအရာ စံုေတာ့သည္။ ဇာတ္ကားက သူရိုက္သမွ်ထဲတြင္ ေတာ္ေတာ္ ထူးျခားေသာ ဇာတ္ျဖစ္သည္။ မင္းသားလုပ္သူက သူ႔အကိုကို သတ္သြားေသာ ဓါးျပတစ္ဦးကို ရွာေဖြ ေဖၚထုတ္ေသာဇာတ္လမ္း။ ဓါးခုတ္ခန္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါသည္။ အဓိက ဓါးခုတ္ခန္းအတြက္ ေနၾကာပန္းခင္းႀကီး တစ္ခင္းကို ၀ယ္လိုက္သည္။ ထိုေနၾကာခင္းႀကီးမွာ ဓါးခ်က္ေၾကာင့္ ေနၾကာပြင္က ေတြေဖြးကနဲ လြင့္တက္သြားပံုေတြ၊ ပန္းပြင့္ေတြ ဓါးႏွင့္ ပိုင္းခ်က္ေတြ သပ္သပ္ရိုက္ယူသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မင္းသား၊ လူၾကမ္း သိုင္းပညာစြမ္းျပ တိုက္ခန္းေတြသာ ၾကံဳဘူးေသာ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆန္းသည္။ မင္းသားနဲ႔ လူၾကမ္းအစား မင္းသားနဲ႕ ကင္မရာ၊ လူၾကမ္းနဲ႔ ကင္မရာ လွဳပ္ရွား တိုက္ခိုက္မွဳေတြ လုပ္ရိုက္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ့္တသက္ ၾကည္႔ဘူးေသာ သူ႔ကားမ်ားႏွင့္ ကြာျခားလြန္းသည္မို႔ ညေနစကား၀ိုင္းမွာ ….
“ဦး .. အလြမ္း၊ အခ်စ္ကားေတြ ရိုက္ရတာပ်င္းလို႔ ဓါး ဖိုက္တင္ကို ရိုက္ၾကည့္တာလား” ဟု ေမးမိသည္။
သူေရာ သူနဲ႔အတူ တေလ်ာက္လံုး အတူတည္းေနေသာ ဦးသက္ေနာင္၊ ဦေဖသဏ္းတို႕ကၿပံဳးသည္။
“အမွန္က၊ ငါက ဓါးကား စရိုက္တာကြ” ဟုဆို၏။
ကြ်န္ေတာ္ သိထားတာက “ကတၱီပါဘိနပ္စီး”။ အဲဒီအခိ်န္က သူ႔ အသက္က ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္။ ဆရာ ေမာင္သာရဆီ ၀တၳဳသြား၀ယ္ေတာ့ ပထမေတာ့ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရန္ မျဖစ္နိုင္ဟု ၀တၳဳေရးဆရာက ယူဆ၍ ၀ယ္မရခဲ့။ ထိုအသက္အရြယ္ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ရုပ္ရွင္တကားရိုက္ရန္ ေငြဘယ္သူက ထုတ္ေပးခဲ့ပါသလဲ။
သူ ရုပ္ရွင္စက္ အလုပ္သမား ဘ၀ စ၀င္ ကတည္းက ဦးသက္ေနာင္နွင့္ အတြဲျဖစ္လာသည္။ ညီအကိုလို သူငယ္ခ်င္းလို။ ဦးသက္ေနာင္က သက္ေနာင္ ျဖစ္ေနႏွင္႔သည္။ ဒီလိုနွင့္ ရုပ္ရွင္တကားကို ႏွစ္ေယာက္အတူ ဒါရိုက္တာ လုပ္ရိုက္ၾကဘို႔ လုပ္သည္။ သက္ေနာင္က ဒါရိုက္တာနာမည္ ခံမည္။ ဦး၀ဏၰက ဇာတ္ညြန္းေရးဆရာအျဖစ္ နာမည္ခံၾကသည္။ သို႔ေသာ္အမွန္ တကယ္ ရိုက္ၾကရာမွာေတာ့ တာ၀န္သိပ္မခြဲ။ ႏွစ္ေယာက္ အတူတူရိုက္ၾကမွာ။
ထိုအခိ်န္က ျမန္မာရုပ္ရွင္မ်ားတြင္ သတ္ခန္း ပုတ္ခန္းမ်ားတြင္ သာမာန္ လက္သီး အျပန္အလွန္ ထိုးၾကၿပီး ဒိုင္ဗင္ထိုးၾက။ ဒါမ်ိဳးသာရွိေသးသည္။ သူတို႔က ေဟာင္ေကာင္ သိုင္းကားမ်ားကို ၾကည္႔ကာ ထိုဇာတ္ကားမ်ိဳး ရိုက္ၾကည့္ဘို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ ဇာတ္ကားနာမည္က ‘သိုင္းသမား’။
ျမန္မာ့ရိုးရာ သိုင္းပညာ ေဖၚထုတ္မည္။ ဘာညာဘာညာနဲ႕ လုပ္လို္က္ေတာ့ ရိုက္ခြင့္ေတာ့ ရလာၿပီ။ ေငြကမရွိ ထုတ္ေ၀သူလည္း မရွိ။ အေဖ‘သာဓု’ကို ႏွစ္ေယာက္ အပူကပ္ၾကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ အေၾကြးရသည္။ သို႔ႏွင့္ သရုပ္ေဆာင္ေပးမည့္ မင္းသား၊ မင္းသမီး အားလံုးကို အေၾကြးလိုက္ ေမတၱာရပ္ခံသည္။ ရ၏။ အလုပ္သမားခေတြအတြက္ ေငြေခ်းရတာေတြ ပါေသးသည္။ ဘယ္သူေတြဆီက ဆိုတာေတာ့ သိပ္မမွတ္မိေတာ့။
သို႕ႏွင့္ ‘သိုင္းသမား’ ဇာတ္ကားႀကီးကို ရိုက္ၾကသည္။ အေရးႀကီးဆံုးက ေျမတြင္းေအာင္း၍ သမထက်င့္စဥ္ေတြ ပါသည္။ အဲဒီကေန ေျမေပၚ ခုန္ပ်ံ တက္လာတာေတြ။ ငွက္ေပ်ာရြက္ေတြေပၚ ခုန္တက္တာေတြ။ သမထက်င့္ရင္း အၾကားအာရံုေတြရ မ်က္စိမွိတ္ရင္း ပ်ံ၀ဲလာေသာ ဓါးေျမွာင္ကို လက္နဲ႔ဖမ္းတာေတြ၊ အိမ္ေခါင္ေပၚ ေနာက္ျပန္ ခုန္တက္သြားတာေတြ။
ေျမတြင္း အနက္ႀကီးထဲ ဆင္းၿပီး သမထက်င့္ေနသည္ကို တြင္းထိပ္ကေန ဆရာႀကီးက လာၿပီး သင္ၾကားခန္းအတြက္၊ ကင္မရာကို တြင္းထဲ မထည့္ဘဲ၊ ကင္မရာ ထိပ္တြင္ ၾကက္ေတာင္ အားကစားသမားမ်ား ၾကက္ေတာင္ထည့္တဲ့ စကၠဴဘူး ကိုဖင္ေဖါက္ၿပီး မွန္ဘီလူးေရွ႕မွာတပ္ၿပီး ကင္မရာကို ပက္လက္လွန္ ရိုက္လိုက္ရာ အမွတ္မထင္ ေအာင္ျမင္သြားသည္။ တြင္းႀကီး တူးၿပီးဆင္းရိုက္စရာ မလိုေတာ့ပဲ လိုခ်င္ေသာ အရုပ္ေတြရခဲ့သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အခက္အခဲ မ်ိဴးစံုကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ ရံုတင္ရက္ ေရာက္လာသည္။ သတင္းစာထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ေၾကာ္ညာထည့္၏။ ပံုမွန္အားျဖင့္ မင္းသား၊ မင္းသမီး ဇာတ္၀င္ခန္း ဓါတ္ပံု ပန္းခ်ီပံုမ်ား ထည့္သည့္အစား သတင္းစာမ်က္နွာ ေအာက္ေျခအျပည့္ ‘သိုင္းသမား’ ဆိုေသာ စာလံုးႀကီး တစ္ခုကိုသာ ေဖၚျပထားခဲ႔သည္ ဆို၏။
ရံုမွာ ပထမဆံုးျပသည့္ ေန႔။ ရံုျပင္ကေန စိတ္၀င္စားစြာ ေစာင့္ေနၾကသည္။ ပရိတ္သတ္က ဘယ္လို တုန္႔ျပန္မလဲ။ ရံုက ထြက္လာသူမွန္သမွ် ဆဲဆိုထြက္လာသည္။ ‘သိုင္းသမား’ ဆိုလို႔ လာၾကည့္တာ ဘာသိုင္းစြမ္းမွလည္း မျပ၊ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ေပါက္တက္ကရ ကားဟု တညီတညြတ္တည္း မွတ္ခ်က္ခ်ၾကသည္။
ျပာယာခတ္သြားသည္။ မည္သို႔ ျဖစ္သနည္း။ ေနာက္ဆံုး ဦးသက္ေနာင္က ေမးသည္။
“မင္း . စပါယ္ရွယ္ အခန္းစဥ္ေတြ ထည့့္ဆက္လိုက္ရဲ႕လား”
“ဟိုက္… ျပသနာကို သိၿပီ။”
ရုပ္ရွင္သေဘာအရ ငွက္ေပ်ာပင္ေပၚ ခုန္တက္ခန္း၊ အိမ္ေပၚ ေနာက္ျပန္ တက္ခန္း၊ တြင္းထဲက သမထတန္ခိုးနဲ႔ တက္လာခန္းေတြကို တကယ္ရိုက္တဲ့အခါ တြင္းထဲ ခုန္ခ်ခိုင္းၿပီး ရိုက္ကာ။ ကားဆက္တဲ့အခါမွ ဖလင္ကို ေျပာင္းျပန္ျပန္ကာ ဆက္ရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔မွ အေပၚျပန္တက္တာ ျဖစ္မည္။ သို႔ေသာ္ ကားဆက္ေသာအခါ လြယ္ကူေစရန္ ေျပာင္းျပန္လွန္ဆက္ရမည့္ အပိုင္းေတြကို သပ္သပ္ ဖယ္ထားၿပီးေနာက္မွ ဆက္ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ႔ၿပီးကာမွ ေမ႔က်န္ခဲ့ေလၿပီ။
ခ်က္ခ်င္း နွစ္ေယာက္သား ၀ုန္းဆို အငွါးကားတစ္စီးကို တားၿပီး ဖလင္ဘူးေတြ ထားတဲ့ ကားဆက္ခန္းကို ေျပးၾကရသည္။ ဖလင္ဘူးေတြတင္ကာ ရံုဆီ အတင္းေျပးလာ။ ရံုေရာက္ေတာ့ ေနာက္တပြဲကို စျပခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ။ ျပစက္ခန္းထဲ အတင္း၀င္ၿပီး ဖလင္ဘူးေတြ ဖြင့္ကာ မီးေမွာင္ေမွာင္ၾကား မ်က္စိ အတင္းၿဖဲၾကည့္ကာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ အပိုင္းေတြကို ၀ရုန္းသုန္းကား ဆက္ၾကသည္။ ပထမတပိုင္းၿပီးသည္ႏွင့္ စျပရင္း က်န္အပိုင္းေတြကို ဆက္ေနဆဲ ပရိတ္သတ္ဆီက ရီြးကနဲ လက္ေခါက္မွဳတ္ၿပီး လက္ခုတ္တီးသံေတြ ၾကားရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အားတက္သြားၿပီး က်န္အပိုင္းေတြကို ဆက္ဆက္၊ ျပျပ ျပခဲ႔ရသည္။
ေခြ်းတလံုးလံုးၾကား အားလံုး ျပၿပီးသြားမွသာ သက္ျပင္းခ်ရသည္။ ထိုပြဲ ၿပီးကတည္းက ပြဲတိုင္း ရံုျပည့္ေတာ့သည္။ ရံုတင္ၿပီး ေငြေတြ သြားထုတ္ေတာ့ ေငြထုတ္ႀကီးကိုယူ ေၾကြးစာရင္းကို ယူကာ ေၾကြးရွင္အားလံုးကို ဒဂုန္ဘားကို ၾကြခဲ့ပါရန္ ဖိတ္ခဲ႔သည္။
ဒဂုန္ဘားေရာက္ေတာ့ ပထမဆံုး ဘားထဲ ေသာက္ေနသူအားလံုး ‘ယေန႔ည ေသာက္သမွ် သူတို႔ေပးမည္’ ဟု အရင္ ေၾကညာလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စားပြဲေပၚ ေငြထုပ္ခ်ကာ ေပးစရာရွိသူေတြကို တစ္ဦးခ်င္း စာရင္း ရွင္းေပးလိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုး တယာက္တလွည့္ ထုတ္သံုးခဲ႔သည္မ်ားကိုေတာ့ နွစ္ဦးလံုး မမွတ္မိေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးက်န္ေသာ ေငြကို တစ္ေယာက္တစ္၀က္ ခြဲယူလိုက္ၾကသည္ ဆို၏။
ထိုပထမဆံုး ေငြေၾကးအရ ေအာင္ျမင္မွဳေၾကာင့္ သူ႔ပထမဆံုးကား ‘ကတၱီပါဘိနပ္စီး၊ ေရႊထီးေဆာင္း’ ေျခလွမ္းကို စလွမ္းႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။
ခြန္ႏွစ္စဥ္ အလြမ္းကားမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္ တသက္ ေမ႔မရေသာ ရုပ္ရွင္တကား ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ၀တၳဳဘ၀ကပင္ စြဲလန္းႏွစ္သက္ ခဲ့ရၿပီး ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ရုိက္ကူး ရံုတင္ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေတာတြင္းကာလ ခရီးၾကမ္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းေနရခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ၾကည့္ခြင့္ ရသည္ကလည္း မေမ့နိုင္စရာ။ ေတာထဲတြင္ ျပသနာမ်ိဴးစံု ႏိွပ္စက္မွဳ ၾကံဳေတြ႕ၿပီး ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထြက္ေျပးၾကသည္။ တရုတ္နယ္ထဲတြင္ အင္မတန္ ၾကင္နာ သနားစိတ္ရွိေသာ တရုတ္ရဲမ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းေခၚသြားကာ ေနာက္ေန႔ ညႀကီး ေလာ္လီကားျဖင့္ နယ္စပ္ရွိ ျမန္မာစစ္တပ္ လြယ္ဂ်ယ္စခန္းမွာ သြန္ခ်လိုက္သည္။ ျမန္မာစစ္တပ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ထိပ္တံုးမ်ားႏွင့္ ႀကိဳဆို၏။ ေတာ္ေတာ္ အေျခအတင္ေတြ ေျပာၾကၿပီးမွ မင္းတို႔ကို အလင္း၀င္ အဆင့္ ေပးမည္ဆိုကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အထိမ္းအမွတ္ ျမန္႔မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကား ျပမည္ဆိုကာ တီဗီႀကီးထုတ္လာ၏။
မၾကည့္ရတာ ၾကာသည့္အထဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အေကာင္းဆံုး ဇာတ္ကားဆု ရရွိခဲ့ေသာ ခြန္ႏွစ္စဥ္အလြမ္း။ အေကာင္းဆံုး ဆုရခဲ့စဥ္က ပံုရိပ္တခ်ိဴ႕လည္း ၾကည့္ခြင့္ရသည္။ ထိုဇာတ္ကားသည္ တကယ္ေတာ့ သမိုင္းတြင္ နို္ုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား တစ္ေယာက္ကို ေထာင္မွ လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့ေသာ ရုပ္ရွင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုဇာတ္ကား၏ ၀တၳဳေရးဆရာ မင္းလူမွာ ထိုအခ်ိန္က နာမည္ေက်ာ္ေသာ ‘ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲ’ ကဗ်ာမွ အင္မတန္ ေျပာင္ေျမာက္ေသာ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ စာသားမ်ားေၾကာင့္ အမ်က္ေတာ္ရွခံရကာ ႀကံေဖၚႀကံဖက္ ေပဖူးလႊာ အယ္ဒီတာ ကိုမ်ဴိးျမင့္ညိမ္းႏွင့္ အမွဳတြဲၿပီး ေထာင္ ၇ ႏွစ္ စံျမန္းေနရခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ အထင္အရ ကိုေရႊဆင္ဆာအဖြဲ႕ေရာ အကယ္ဒမီ ေရြးခ်ယ္ေရး အဖြဲ႕၀င္မ်ားသည္ ထိုအခ်က္ကို ေမ႔ေလ်ာ့ေနခဲ့၍သာ ဤကားကို ေရြးခ်ယ္ရဲခဲ့သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ထိုကားမွာ မင္သားဆု၊ ဒါရိုက္တာဆု၊ ဆုေတြ မ်ားစြာ ခ်ိတ္ခဲ့သည္။ ဆုရပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ မင္း ပရိတ္သတ္ စံုညီေသာ ပြဲအလယ္ ေက်းဇူးတင္ စကားေျပာၾကားခိ်န္ မွာေတာ့စင္ေပၚမွာက သူနွင့္ မင္သားဆုရထားသည့္ ဦးသုေမာင္။
ဆု မရေသာ္လည္း ဇာတ္ကားတြင္ ပါခဲ့သည့္ ကိုရူပတို႔ကလည္း ခမ္းမအလယ္မွာ။ ညီအကိုေတြ ပြဲျဖစ္ေနခ်ိန္။ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာဘို႔အလွည့္ က်ခိ်န္က်မွ သူက တကယ္ေတာ့ ဒီဇာတ္ကား ခုလို ဆုေတြတသီႀကီး ဆြတ္ခူးနိုင္ခဲ့တာဟာ ၀တၳဳေရးဆရာေၾကာင့္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ၀တၳဳကို ေရးခဲ႕ စာေရးဆရာကို အထူး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုပါတယ္ဆို ေျပာလိုက္မွ အားလံုး ေျပးသတိရလိုက္ၾကသည္။ ၀တၳဳေရးဆရာ မင္းလူက ေထာင္ထဲမွာ။ ဆုေပးပြဲမွာ ထိုင္ေနသူက ထိုေခတ္ လူငယ္မ်ား ေနာက္ေတာက္ေတာက္ ေခၚေလ့ရွိေသာ မမညြန္႔ (ေခၚ) ဗိုလ္ခင္ညြန္႔က ရွိေနခ်ိန္။ တကယ္ပဲ ဂရုဏာရွိလို႕ပဲလား အရွက္ေျပ ထန္းလ်က္ရည္ပဲလားေတာ့ မသိ ကိုမင္းလူတစ္ေယာာက္ ေနသားေစ့ေအာင္ မေနလိုက္ရပဲ ေထာင္မွ ျပန္လြတ္လာနိုင္ခဲ့ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကိုယ္တိုင္က ခြန္ႏွစ္စဥ္တန္း၍ လြမ္းေစခဲ႕ ေသာအလြမ္းဇာတ္ တပုဒ္ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။
သ႔ူစာမ်ားမွာေတာ့ ေမာင္စိန္ေသာင္း ၀တၳဳတို စီးရီးကို စြဲလန္းခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အင္း၀ ေက်ာင္းေဆာင္သား ဘ၀ စာဖတ္၀ါသနာ တူၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးက ဦး၀ဏၰကို ကေလာင္နာမည္ကို မေခၚ ေမာင္စိန္ေသာင္းဟုသာ ေခၚေ၀ၚ သံုးစြဲျဖစ္ခဲ့သည္အထိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေပၚ သူ႕၀တၳဳမ်ား လြမ္းမိုးခဲ့သည္။ ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ထြက္လာေတာ့ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ေျပးသြားၾကည့္ခဲ့ရသည္။
ပထမဆံုး သိခ်င္သည္က ဒီ၀တၳဳတိုေလးေတြကို ဒီလူ ဘယ္လိုလုပ္ ရုပ္ရွင္လုပ္မွာလဲ ဆိုတာ သိခ်င္စိတ္ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူေမြးေန႕မွာ လက္ေဆာင္ မေပးနိုင္လို႔ လက္ေဆာင္ဘူးေလးထဲမွာ ေတာင္းပန္ေသာ စာေလး တေစာင္ကို ထည့္၍ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ့သည္ကို စြဲေနသည္။ အင္မတန္ ရိုးၿပီး လွပေသာ စိတ္ကူးေလး ျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ဆံုး ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ သူ႕အေရးအသားမ်ားမွာ ကိုတာ၏ ခ်င္းတြင္း မဂၢဇင္း၌ ေရးသားေနဆဲ ငယ္စဥ္က ခ်င္းတြင္းျမစ္ေၾကာင္းကို ေယာကၡထီးျဖစ္သူႏွင့္ ဆန္တက္ခဲ့ေသာ ‘သူလို၊ ကိုယ္လို ေမာင္၀ဏၰ’ ခရီးသြား အေတြ႕အၾကံဳမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ခ်င္းတြင္း မဂၢဇင္း ေရာက္လွ်င္ ပထမဆံုး မ်က္ႏွာဖံုးပံုကို ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ဦး၏ သမီးျဖစ္သူ ၀ါႏု ႏွင့္ သားမက္ေတာ္ ပန္းခ်ီထြန္း၀င္းေအာင္တို႔၏ contemporary art လက္ရာ ဓါတ္ပံုမ်ားကို ေဖၚျပေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ သူ႕ခရီးသြားအေတြ႕ အၾကံဳကို ‘စ’ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ အလယ္ပိုင္းအထိ လစဥ္ ေရးေနခဲ့ၿပီး ရပ္သြားသည္။ ေနာက္ဆံုး ေဆာင္းပါး၌ ခႏၱီးၿမိဳ႕ ကမ္းနားဆိပ္မွာ ၁၉၈၂ ႏွစ္ ေလာက္က အသိကလည္းမရွိ ဘယ္တည္းရမွန္းမသိဘဲ ေယာင္နနႏွင့္ အိပ္ယာလိပ္ေလး ဖင္ခုထိုင္ေနစဥ္ လူတေယာက္က လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္လုပ္ကာ “ခင္ဗ်ား ကို၀ဏၰ မဟုတ္လား၊ ကြ်န္ေတာ္ခုပဲ ခင္ဗ်ား အင္တာဗ်ဴးပါတဲ့ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း ဖတ္လာတာ” ဆိုကာ ၀မ္းသာအားရ အိမ္ေခၚ သြားသျဖင့္ တည္းခိုစရာ ရခဲ့ပံုတို႔ကို လြမး္ဖြယ္ရာ ေရးထားတာ ဖတ္ရသည္။ ဤေဆာင္ပါးမွာ ေနာက္ဆံုး ဖတ္ခဲ့ရေသာ သူ႕အေရးအသား ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ဆံုး ၾကည့္ခဲ့ဘူးေသာ သူ႕ရုပ္ရွင္မွာေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ ‘ဓါတ္ခဲ’ ျဖစ္ပါသည္။ ဓါတ္ခဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းသားဘ၀ မဂၢဇင္း၀တၳဳ အျဖစ္ ဖတ္ရၿပီး ကတည္းက စြဲလန္းခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္၏ ဟီးရိုးျဖစ္ပါသည္။ ကံအေၾကာင္း မလွစြာပင္ ရုပ္ရွင္အျဖစ္ အသက္သြင္း ေအာင္ျမင္စြာ ရံုတင္ျပသေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ နိုင္ငံေတာ္အစိုးရ အထူးဧည့္သည္ေတာ္ အေနျဖင့္ နရသိန္မွာ ဇိမ္ယစ္ေနရခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္ ၾကည့္ခ်င္ ေ၀းျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ လြတ္ေျမာက္လာၿပီးေနာက္ ဓါတ္ခဲမွ ဇာတ္ေကာင္တဦးျဖစ္သူ ကိုသူရအိမ္ ေသာင္တင္ေနခ်ိန္မွာ အားပါးတရ ၾကည့္ခြင့္ရခဲ႕ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္လြန္းေသာေၾကာင့္ လန္ဒန္ေျပာင္းလာၿပီး ၂၀၀၇ ေလာက္က ကိုသူရက လူၾကံဳျဖင့္ စီဒီျဖင့္ ကူးၿပီး ဓါတ္ခဲကို ဘိလပ္ေရာက္ေအာင္ပို႔ လိုက္သျဖင့္ မၾကာခဏ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ဓါတ္ခဲ ဇာတ္ကား၏ ထူးျခားမွဳကေတာ့ ေလာကအေခၚ ‘စူပါ မင္းသားပါမွ ရုပ္ရွင္ကား ျဖစ္သည္’ ဟု ယူဆကာ စူပါမင္းသားမ်ားကို လိုက္မ ေနရခိ်န္မွာ စူပါတေယာက္မွ မပါဘဲ ရဲရဲရင့္ရင့္ စိန္ေခၚ ရိုက္ကူးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ထူးျခားမွဳက သံုးႏွစ္ေက်ာ္ သရုုပ္ေဆာင္ခြင့္ ပိတ္ထားခံရသည့္ နိုင္ငံေက်ာ္ လူရႊင္ေတာ္ ဇာဂနာကို ဓါတ္ခဲ ဇာတ္ကားတြင္ ေဗဒင္ဆရာ ဦးဖိုးေဗ်ာ့အျဖစ္ ပရိတ္သတ္ ျပန္ေတြ႔ရျခင္း။ ဓါတ္ခဲကို ၾကည့္ၿပီး တ၀ါး၀ါး သေဘာက်ေနရေသာ္လည္း ဓါတ္ခဲဇာတ္ကားသည္ ၿမိဳ႕မက်၊ ေတာမက် လက္လုပ္လက္စား ဘ၀ကိုသာ ေဖၚျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စရိုက္ ပီျပင္လြန္းေသာေၾကာင့္သာ တ၀ါး၀ါး ရီေနရျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း တကယ္ ဇာတ္လမ္း အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ ရီစရာလုပ္လိုက္ရေသာ ေမာစရာမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ယေန႔ ပိတ္ကားထဲက ၿဖဲထြက္ကာ ျပဴးၿပဲျပေနေသာ ဟာသကားဆိုၿပီး ပိုက္ဆံ ရွာေနၾကေသာ ရုပ္ရွင္မ်ားႏွင့္ မ်ားစြာ တန္ဘိုးခ်င္း ကြာျခားလွပါသည္။ တခ်ိဳ႕ ဟာသေတြဆိုရင္ ဇာတ္ေဆာင္ေတြ ကိုယ္တိုင္ သူတို႔ ေျပာခဲ့တာ ရီစရာ ေျပာခဲ့တာမွန္း ရံုထဲမွာ ပရိတ္သတ္က တ၀ါး၀ါးရီေတာ့မွ သိရသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ကိုယ္၀န္ေဆာင္ လွထံု အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ေသာ ဆုပန္ထြာက “သူမ်ားေတြေတာ့ ဘီတြဲ(B12) ေပးတယ္၊ ကြ်န္မက်ေတာ့ ဘီစစ္(B6) ဆိုေတာ့၊ မတရားဘူး၊ မ်က္ႏွာျမင္ရာ ဟင္းဖတ္ပါတယ္ဆိုတာ ဒါေပါ့” ဟု သူနာျပဳ ဆရာမကို ရန္ေတြ႔ခဲ့သည့္ အခန္းတြင္ ရံုထဲမွာ ပရိတ္သတ္ တ၀ါး၀ါးရီမွ သေဘာေပါက္မွန္း ကိုယ္တိုင္ အင္တာဗ်ဴးခဲ့ပါသည္။
ျမန္မာမင္းသမီးငယ္တို႔ သဘာ၀ လွခ်င္သျဖင့္ ဇာတ္၀င္ခန္းမ်ားတြင္ ေရႊ လက္၀တ္လက္စား တခ်ိဴ႕ကို ၀တ္သရုပ္ေဆာင္သည္ကို ဒါရိုက္တာက ဘာမွမေျပာဘဲ ၾကည့္ေနသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ၿပီးမွ မီးဖြါးစားရိတ္အတြက္ အခက္ေတြ႔ေနေသာ အခန္းတြင္ ေယာက္်ားလုပ္သူအား ၀တ္ထားေသာ နားကပ္ေလးကို ကိုင္ျပၿပီး ‘ဒါေလးေတြသာ အစစ္ျဖစ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္’ ဟု ညဥ္းေျပာေလး ေျပာလိုက္ျခင္းျဖင့္ ပရိတ္သတ္က ပိုကရုဏာ ျဖစ္သြားေစပါသည္။ မင္းသမီးလည္း သူ၀တ္ခ်င္တာေလးေတြ ၀တ္ရလို႔ေပ်ာ္၊ ဇာတ္ကိုလည္း ပိုထိေရာက္သြားေစေသာ ဤ စိတ္ကူးမိ်ဳးမ်ားမွာ အင္မတန္ သဘာရင့္ေသာ ရုပ္ရွင္ဥာဏ္ အျမင္ရွိသူမ်ားသာ ဖန္တီးနိုင္ေသာ ကိစၥ မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။
ယခုေတာ့ သူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္ေသာ လူ႕ဘံုအတြက္ ရုပ္ရွင္ စာေပအနုပညာ အေမြေတြ ခ်န္ထားကာ အျခားဘံုသို႔ ထြက္ခြါသြားခဲ့ပါသည္။ လူ႕ဘံုတြင္းမွာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျပည္ပဘံုသား ျဖစ္ေနရေသာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ျပည္တြင္း ဘံုသားမ်ားကဲ့သို႔ ဦး၀ဏၰ အသုဘကိုပင္ လိုက္ပို႔နိုင္ျခင္း မရွိေတာ့ဘဲ ‘မိုးမခ မဂၢဇင္း’ ေပၚက ဓါတ္ပံုမ်ားကိုသာ ၾကည့္လ်က္ ေျဖသိမ့္ရင္း မိမိ၏ 'ကေလာင္သီလ' ႏွင့္ 'ကင္မရာသီလ' တို႔ကို တသက္လံုး မက်ိဳးေပါက္ေစရပဲ ပရိတ္သတ္အတြက္ အက်ိဴးရွိေစမည့္ အနုပညာလက္ရာ မ်ားကိုသာ ဖန္တီးသြားခဲ့ေသာ ဦး၀ဏၰတစ္ေယာက္ သုဂတိဘံု တြင္ သဘာ၀က်နစြာ ေရာက္ရိွေနလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေနမိပါသည္။ ။
ပန္းခ်ီထိန္လင္း
http://www.kaungkin.com
User Rating: / 11
PoorBest
Written by ပန္းခ်ီ ထိန္လင္း
23Share
mg wunna
(သရုပ္ေဖၚ ဗဂ်ီေအာင္စိုး)
“ကြ်န္ေတာ့္ေမြးေတာ့ အေဖသာဓုက နမိတ္ေကာင္း အတိတ္ေကာင္းယူၿပီး ‘၀ဏၰ’ ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ေပးလိုက္သဗ်။ ၀ဏၰ ဆိုတာ အဆင္းလွပ တင့္တယ္ျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရသဗ်။ လွ၊ မလွေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ပံုကိုသာ ၾကည္႔ၾကပါေတာ့ဗ်ာ (ရီသံမ်ား)။ မၾကာခင္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ ညီေလးတေယာက္ ေမြးလာျပန္ေတာ႔ အေဖက ‘ဗလ’ ဆိုၿပီး ေပးလိုက္ျပန္သဗ်။ ဗလ ဆိုတာကေတာ့ ခြန္အားႀကီးမားျခင္းလို႔ ဆိုသဗ်။ ေပးထားတဲ့ နာမည္နဲ႔ လူ လိုက္၊ မလိုက္ ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ညီ မင္းသားသုေမာင္ကိုသာ ၾကည္႔လိုက္ပါ။ ေလလာရင္ေတာင္ လဲမစိုးရတယ္ (ရီသံမ်ား)။”
ဒါကေတာ့ ၁၉၈၀ လြန္ ႏွစ္ေတြက စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ႏိုင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာ ဒါရိုက္တာ အကယ္ဒမီ ေမာင္၀ဏၰရဲ႕ ပဏာမ မိတ္ဆက္တဲ့ ပြဲက်ဟာသ တစ္ခုပါ။ အဲဒီခ်ိန္က စာေပေဟာေျပာပြဲေတြက အလြန္ေခတ္စားပါတယ္။ ပြဲတိုင္းေက်ာ္ ဆရာေတြကေတာ႔ ဆရာေအာင္သင္း၊ ေမာင္ေသာ္က၊ ေမာင္ေန၀င္း၊ ေဖျမင့္၊ သုေမာင္၊ ခ်စ္ဦးညိဳ၊ ႏြမ္ဂ်ာသိုင္း၊ ေအာင္ျပည့္၊ ေရြကူေမႏွင္း၊ ကဗ်ာ ေမာင္နီသင္း၊ အီၾကာေကြး၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ေဆြဦး၊ ၿငိမ္းေက်ာ္၊ ေမာင္စိန္၀င္းပုတီးကုန္း၊ မင္းလူတို႔ေပါ့ဗ်ာ။
“တညေတာ့ အင္းစိန္ဘက္က ေရးေဘာ္ေတြရဲ႕၀ိုင္းမွာ တစ္ခြက္၊ တစ္ဖလားနဲ႕ နည္းနည္း ညနက္သြားတယ္ဗ်။ ၿမိဳ႕ထဲကေန အိမ္ျပန္မယ့္ အစား (သကၤန္းကြ်န္း ဆိုတေတာ့ နည္းနည္း ကားခက္သလို၊ ေဒၚခ်ိဴရီ မ်က္ေစာင္းကိုလဲ ေရွာင္ခ်င္ပံုရပါတယ္။) ၄၇ လမ္းက ဆရာေအာင္ျပည့္တို႔ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းတိုက္ ၀င္ႏွပ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ျပန္လာတုန္း၊ ျဗဳန္းဆို မိုးက ဖြဲဖြဲေလး က်လာသဗ်။ ထီးကလည္းမပါေတာ့ ပုဆိုးၿခံဳၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ဒိုးေနတုန္း ကိုယ္ေပၚ လက္ႏိွပ္ဓါတ္မီးနဲ႔ထိုး ရပ္ခိုင္းေတာ့ ပတ္တေရာင္ ရဲေတြဗ်။ ဘယ္မွာေနလဲ ဆိုေတာ့ သကၤန္းကြ်န္းမွာ ေျပာတာေပါ့၊ ဘယ္က ျပန္လာလဲဆိုေတာ့ အင္းစိန္ကလို႔၊ ခု မင္းက ဘယ္ကိုသြားေနတာလဲ ဆိုေတာ့ ၄၇လမ္းကို လို႔ ေျပာျပေတာ့ မသကၤာဘူး။ စခန္းလိုက္ခဲ့ဆိုၿပီး ေက်ာက္တံတား စခန္းထဲ ေရာက္သြားေရာဗ်ိဴး (ရီသံမ်ား)။ ဟို ေရာက္ေတာ့ တာ၀န္မွဴးနဲ႕ေတြ႕ေတာ့တာေပါ့။ ပုဂၢိဳလ္က လူကို တခ်က္စိုက္ၾကည့္ၿပီး စားပြဲေပၚက ဖိုင္ကိုဖြင့္ၿပီး နာမည္တဲ့။ ‘ဝဏၰ’ ေပါ့၊ သူက ငံု႔ေရးေနရင္းက ဆက္ေမးတယ္ အလုပ္အကိုင္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မွန္တဲ့အတိုင္း ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာလို႔ ေျဖရတာေပါ့။ ပုဂိၢဳလ္က ေဘာပင္ကို စားပြဲေပၚပစ္ခ်ၿပီး ေဟ့ေကာင္ ငါ ထ ကန္လိုက္ရရင္ေတာ့ နာေတာ့မယ္။ တန္ရာ တန္ရာ ရြီးစမ္းတဲ့။ ေငါက္ပါေလေရာ (ရီသံမ်ား)။ ကံက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ အိပ္ကပ္ထဲမွာ စာေပလုပ္သား ကဒ္ျပားေလးက ပါလာလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အဲဒါ ထုတ္ျပေတာ့မွ သူတို႔လည္း အားနာပါးနာနဲ႔ ေတာင္းပန္ၿပီး ကားနဲ႔လိုက္ပို႔သဗ်။ ဥပတိရုပ္က အဲဒီေလာက္ ေကာင္းတာ။(ရီသံမ်ား)”
အဲဒီ ေဟာေျပာခ်က္ေတြကို ၾကည့္ရင္ ဦး၀ဏၰဟာ ေတာ္ေတာ္ရုပ္က နာတဲ့ ငနဲလို႔ ထင္စရာပါ။ အမွန္ေတာ့ ဦး၀ဏၰဟာ တကယ္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္ထားခ်ိန္ဆို ေတာ္ေတာ္ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ သူပါ။ မင္းသားသုေမာင္နဲ႔ ေမာင္ရူပတို႔ အကိုပဲဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဟန္ပန္ အထူး မလုပ္တတ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ပင္ကိုယ္ စရိုက္နဲ႔ ေပေပေတေတ ေနတတ္တာေၾကာင့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေတာ္ေတာ္ပံုမလာတဲ့ ငနဲလို႔ မၾကာခဏ အထင္မွားတတ္ၾကတာပါ။ အဲလိုမၾကာခဏ အထင္မွားခံရတဲ့အေပၚမွာလည္း သူက သေဘာက်ပံုရပါတယ္။ သူ႔ဆီက အဲလို ဇာတ္လမ္းေတြ မၾကာခဏၾကားရ ဖတ္ရတတ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဦး၀ဏၰဟာ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္သမိုင္းမွာ ႏွစ္ေယာက္မရိွ၊ တကယ္ထူးျခားတဲ့ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ တစ္ေယာက္ပါ။ ခုတေလာ နာမည္ေက်ာ္ ဘဂၤါလီ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ ဆာစ္ရက္ဂ်စ္ေရးရ္ (Satyatjit Ray) ရဲ႕ဇာတ္ကားေဟာင္းေတြ ဆက္တိုက္လိုလို ၾကည့္ျဖစ္ေနပါတယ္။ အျဖဴအမဲ ဘဂၤါလီ ဘာသာစကားေျပာၿပီး ေငြေၾကး အကုန္အက် အနည္းဆံုးနဲ႕ နိုင္ငံတကာဆုေတြမက ေဟာလီ၀ုဒ္ကေပးတဲ့ ဘ၀ တသက္တာ ရုပ္ရွင္ဒါရုိက္တာဆုကိုပါ ဆြတ္ခူးသြားခဲ့သူပါ။ ေရးရ္(Ray) ရဲ႕ ကားေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဦးခင္ေမာင္ရင္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ရုပ္ရွင္ျဖစ္တဲ့ “ႏွမလက္ေလ်ာ့ ေနေလေတာ့” ကို ရိုက္ျဖစ္ခဲ့တာလို႔ ဆရာႀကီးဦး၀င္းေဖက ေျပာဘူးပါတယ္။ ႏွမလက္ေလ်ာ့ကို မၾကည့္ဘူးေပမယ့္ ၾကည့္ဘူးတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေတာ့ ဒီရုပ္ရွင္အေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးၾကည္႔ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ျမန္မာ႔သမိုင္းရဲ႕ တကားတည္းေသာ ေမာ္ဒန္ရုပ္ရွင္လို႔ လူေျပာမ်ားေနလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း ေရးရ္ (Ray)ကားေတြကို ၾကည့္ျဖစ္လာတဲ့အခါ ႏွမလက္ေလ်ာ့ဟာ ေရးရ္ (Ray) ရဲ႕ ‘သည္ေဝါလ္ေအာ့ဖ္အဖူ’ (The world of Apu) ဆိုတဲ႕ ဇာတ္ကားရဲ႕ အေတြးအေခၚ ပိုင္းဆိုင္ရာ ၾသဇာလြမ္းမိုးေနရံုမက ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ေတြမွာပါ တူညီေနတာေတြ႕ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေရးရ္(Ray) ကားေတြ ဆက္တိုက္ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ ျမန္မာရုပ္ရွင္ ဒါရိုက္တာတေယာက္ရဲ႕ ဇာတ္ကားေတြကို တစ္ခုၿပီး၊ တစ္ခု သတိရေနျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ဒါရိုက္တာ ေမာင္၀ဏၰပါ။ သမီးျဖစ္သူ ဝါႏု ဆီက တဆင့္ သူ႔ က်န္းမာေရး အေျခအေနကို ၾကားသိေနရတာေၾကာင့္လည္း အေၾကာင္းတခု ပါလိမ္႔မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူရိုက္ခဲ႔သမွ် ကားေတြ အားလံုးကိုျပန္ၿပီး တကားျခင္း စဥ္းစားတဲ႕အခါမွာ သူဟာ အင္မတန္ လြတ္လပ္စြာ ဒီဇာတ္ကားေတြကို ဖန္တီးခဲ့တာ သြားေတြ႔ရပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ကားေကာင္းေတြ ဖန္းတီးခဲ့တဲ့ ဒါရိုက္တာမ်ားစြာ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ သက္တမ္း တေလ်ာက္မွာ ေပၚထြန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ကားေကာင္း တကားေလာက္ ရိုက္ၿပီးလို႔ ေနာက္က ထုတ္ေဝသူေတြ ျပံဳလိုက္လာတဲ့အခါ သူတို႔ အရည္အေသြးကို မက်ေအာင္ ထိမ္းထားနိုင္တဲ့သူ ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္။
ေဟာလီး၀ုဒ္ကားေတြစတိုင္ သံုးေလးကား ရိုက္လိုက္။ ေဘာလီး၀ုဒ္စတိုင္ သံုးေလးကား ရိုက္လိုက္။ ခုေတာ့ ကိုရီးယားကားေတြ ေခတ္စားေတာ့ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပဲ ကိုးရီးယား ဇာတ္လမ္းေတြ ျမန္မာမွဳ ျပဳလိုက္နဲ႔ ႀကိတ္ေနၾကတဲ့ ေခတ္ႀကီးထိ ကိုယ့္ဇာတ္လမ္းကို ကိုယ္ပိုင္စတိုင္နဲ႕ တသက္လံုး ရိုက္သြားခဲ့တာေတာ့ သူတေယာက္ပဲ ရွိခဲ့တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ စာေပနယ္မွာေတာ့ တသက္တာ စာေပဆု ဆိုတာမ်ိဴးေတြ ခ်ီးျမွင့္ၾကတာေတြ ရွိေနပါၿပီ။ ရုပ္ရွင္နယ္မွာ တသက္တာရုပ္ရွင္ထူးခၽြန္ဆု ဆိုတာမ်ိဴးမ်ား ရွိခဲ့ရင္ေတာ့ သူ႔ကိုပဲ ေပးရပါလိမ့္မယ္။
ျမန္မာရုပ္ရွင္ ဒါရိုက္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းနဲ႔ နာမည္ႀကီး သရုပ္ေဆာင္ေတြအေပၚ အားျပဳၿပီး ရုပ္ရွင္ကို ဖန္တီးတာမ်ားပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းေကာင္းရရင္ ရုပ္ရွင္ေကာင္းမယ္၊ သရုပ္ေဆာင္ေတာ္တဲ့ နာမည္ရ သရုပ္ေဆာင္ကို သံုးနိုင္ရင္ ကားေကာင္းထြက္မယ္လို႕ ရိုးရိုးသားသားပဲ လက္ခံထားပါတယ္။ အဲဒီ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္လံုးကို ဂရုမစိုက္ပဲ၊ သာမန္ဇာတ္လမ္းကိုပဲ ေရြးၿပီး သာမန္လူေတြကိုပဲ သူ႔ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ သရုပ္ေဆာင္ေစၿပီး ကားေကာင္းေတြကို ရိုက္ျပသြားပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ ဒါရိုက္တာ သက္တမ္းတေလ်ာက္မွာ ထုတ္ေ၀သူအႀကိဳက္ ငါးပြက္ရာ ငါးစာမခ်ဘဲ ကိုယ္ရိုက္ခ်င္တာကိုပဲ ေအးေအးေဆးေဆး တကားၿပီးတကား ရိုက္သြားနိုင္တာဟာ သူ႔ရဲ ပင္ကိုယ္သဘာ၀ ေရာင့္ရဲနိုင္မွဳေၾကာင့္သာလို႔ပဲ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ အထက္အခ်က္ေတြမွာ ဦး၀ဏၰဟာ ဆာစ္ရက္ဂ်စ္ေရးရ္ (Satyatjit Ray) နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး တူညီေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
သူ႕ပရိတ္သတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားက ‘ပန္းေတြနဲ႕ေဝ’ ဆိုတဲ့ ကားနဲ႔ကို စြဲလန္းၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အဖို႔ေတာ့ ‘ပန္းေတြနဲ႔ေဝ’ ကို ၾကည့္ရဘူးတဲ့ အခ်ိန္က အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝပဲ ရွိေသးတာမို႔ အဲဒီကား ထြက္ခ်ိန္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္သားအရြယ္ေတြေလာက္ေတာ့ စြဲစြဲလန္းလန္း မျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ဇာတ္ကားအဖြင့္မွာ ေအာင္လတ္ အိမ္ကအထြက္မွာ အျပင္ေရာက္ၿပီးမွ ထီးျပန္ယူတဲ့ အခ်ိန္ သူ႔ဝတၳဳအဖြင့္က ဝါက်ေတြကို ေနာက္ခံလူတေယာက္က ဖတ္ေပးေနတဲ့ အသံနဲ႔ ရိုက္ျပတာကိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ၾကည္႔ဖူးခဲ့တဲ့ကားေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ထူးျခားတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ ႏွစ္သက္ေနမိတာ မွတ္မိပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ လူငယ္ဘဝမွာ ရူးရူးမူးမူး စြဲလန္းခဲ့ဘူးတဲ့ ကား၊ ႏွစ္ကားကေတာ့ သူ႕ လံုးခ်င္း၀တၳဳကိုပဲ သူ႔ညီ ကိုရူပကို မင္းသားတင္ရိုက္တဲ့ ‘ခ်စ္တဲ့သူငယ္ေလ’ နဲ႕ ညီ - သုေမာင္ရဲ႕ ၀တၳဳကို ေက်ာ္ဟိန္း၊ ေမဝင္းေမာင္တို႔နဲ႕ ရိုက္ကူးခဲ့တဲ့ ‘အခ်စ္သစ္ပင္’ တို႕ျဖစ္ပါတယ္။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တခု ထူးထူးျခားျခား သေဘာက်တာကေတာ့ သူ႔ကားေတြမွာပါတဲ့ ဇာတ္ပို႔၊ ဇာတ္ရံေတြရဲ႕ သဘာ၀ က်နမွဳပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စာေပနယ္က သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ျပည့္နဲ႔ သူ႔အေခၚ ဦးေလးေအာင္စိုး (ေခၚ) ဗဂ်ီေအာင္စိုးတို႔ဟာ သူ႔ဇာတ္ကားေတြရဲ႕ အဓိက ပင္တိုင္ေတြေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ ေပေဖၚေပဖက္ေတြလို႔လဲ ေျပာလို႔ရပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္ ထူးျခားတာကေတာ့ ေနာက္ခံ ဇာတ္၀င္သီခ်င္းေတြနဲ႔ ေနာက္ခံ တီးလံုးေတြဟာလည္း ေတာ္ေတာ္ ထူးျခားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူ႔လက္စြဲ ေတးေရးဆရာကေတာ့ ကြယ္လြန္သူ စႏၵရား ဦးလွထြဋ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ သူ႔ ရုပ္ရွင္ကားေတြရဲ႕ ဇာတ္၀င္ သီခ်င္းေတြဟာ ဒီေန႔ဂႏၱ၀င္ သီခ်င္းေတြအျဖစ္ က်န္ေနရစ္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ေႏွာင္းတေျမ႕ေျမ႕ ဇာတ္ကားမွာ ဇာတ္၀င္သီခ်င္း ပန္းဦးပန္မဲ႕သူ သီခ်င္းကိုဆိုဘို႕မွာ တျခားအဆိုေတာ္ မေခၚေတာ့ဘဲနဲ႔ ညီသုေမာင္ကို မင္းႀကိတ္ကြာဆိုၿပီး ခိုင္းရာက အဲဒီသီခ်င္းဟာ ျမန္မာ့အသံမွာ မၾကာခဏ လႊင္႔ရတဲ့အထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့သလို၊ ညီ သုေမာင္လည္း အဆိုေတာ္ဘ၀ကို ေရာက္ရွိသြားေစခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ေမာင္္၀ဏၰ ကားေတြ ရံုတင္ရင္ မင္းသား ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ အေရးမႀကီးပါဘူး၊ တစ္က ေအာင္ျပည့္နဲ႔ ဗဂ်ီေအာင္စိုးကို ၾကည့္ဘို႔ရယ္ စႏၵရားလွထြဋ္ ဇာတ္၀င္သီခ်င္းအသစ္ နားေထာင္ဘို႔ရယ္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ေျပးတာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီဆိုတာကို နားမလည္ပဲကို ႀကိဳက္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ဥပတိရုပ္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးေအာင္စိုး သရုပ္ေဆာင္မွဳေတြ ေတြ႔ရတာမို႕ ဒါရိုက္တာကိုပါ ေက်းဇူးတင္ေနတာပါ။
တကၠသိုလ္ ေရာက္လာေတာ့ ‘ပန္းေတြနဲ႔ေ၀’ကို ျပန္ၾကည့္ျဖစ္တဲ့အခါ ငယ္စဥ္ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တန္းတနး္စြဲေတာ့သည္။ ၀တၳဳကို ျပန္ဖတ္ျဖစ္ျပန္သည္။ တကၠသိုလ္ ေငြစာရင္းဌာနမွာ အလုပ္တဲ့ အဘဦးေအးက ဦး၀ဏၰတို႔ ဦးေအာင္ျပည့္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ ဗရုတ္က်ပံုမ်ားကို မၾကာခဏ ေျပာေျပာျပတတ္သည္။ သူက “ပန္းေတြနဲ႕ေဝ - က ေကာင္းမွာေပါ႕ကြာ အဲဒါဒီေကာင့္ ကိုယ္ေတြ႔ခံစားခ်က္ အစစ္ကြ” ဟုဆိုသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းတာဟုဆို၏။
ေနာက္ေတာတြင္းျပန္ ဥပေဒေက်ာင္းသား ဘ၀ကို ျပန္ရစဥ္က သီရိေဆာင္ အေဆာင္မွဳး ဆရာမႀကီးေဒၚသန္းႏြဲ႕ (သူ႔အေခၚမမႏြဲ႕)ေခၚ၍ အေဆာင္သို႔အသြား တေန႔မွာ သီရိေဆာင္မွာ ‘ပန္းေတြနဲ႕ေဝ’ကို ဗီဒီယိုကားအျဖစ္ ျပန္လာရိုက္ၾကသည္ကို ဆံုျဖစ္ခဲ့သည္။
ထိုမွစ၍ သီရိေဆာင္ကို အေျခတည္ခဲ့ေသာ ‘ပန္းေတြနဲ႔ေဝ’ ဇာတ္လမ္းက တကယ္လားဟု ေမးရာ ရီ၍ “ဒီေကာင္ အလကားေပါက္တတ္ကရ ေလ်ာက္ေရးထားတာ။ ဟိုကျဖင့္ ဘာမွေတာင္ သိတာမဟုတ္ဘူး” ဟုဆိုပါသည္။ ထိုအေျဖကို ေထာက္ျခင္းျဖင့္ ‘တခုခုေတာ့ တခုခုပဲ’ ဟု ယူဆလိုက္ရပါသည္။ ဦးကိုေတာ့ ထိုကိစၥ ေမးမၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါ။
၁၉၈၆ ခုက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (လွိဳင္နယ္ေျမ) မွာ အနဳပညာအသင္း ရံပံုေငြအတြက္ ရုပ္ရွင္ျပၾကေတာ႔ သူ႔ ဇာတ္ကားတကားျဖစ္ေသာ ‘ခ်စ္ျခင္းငယ္ၿပိဳင္မယ္’ကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ေပးျပခဲ႕ဘူးသည္။ မင္းသားက အနဳပညာအသင္းသား။ ဓါတုေဗဒ ဘာသာအဓိကမွ စိန္ထြန္း (ခ) မိုးမင္း။ ထိုအခိ်န္ စိန္ထြန္းက ဇာတ္ ၀င္မကေသး။ အသင္းမွာ ဆံုတိုင္း သူ႔ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းမွာ ဦး၀ဏၰက ဘယ္ပံုညြန္ၾကားပံုေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေဖါက္သည္ခ်သည္။ ဒီဇာတ္ကားတြင္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနေသာ အခ်က္မွာ မင္းသမီးမို႔မို႔ျမင့္ေအာင္က နိုင္ငံကိုယ္စားျပဳ ဂြ်မ္းဘားမယ္။ ေနာက္ဆံုးခ်စ္သူ၏ အထင္လြဲမွဳကို ခံရခ်ိန္မွာ ဂြ်မ္းဘားေလ့က်င့္ရင္း မ်က္ရည္က်ေသာ အခန္းမွာ မင္းသမီးကို ကင္းၿမီးေကာက္ ေထာင္ေနရင္းက အနီးကပ္ရိုက္ခ်က္ျဖင့္ မ်က္ရည္က ပါးေပၚ စီးက်ရမည့္ အစား ေဇာက္ထိုးျဖစ္ေနသျဖင့္ နဖူးျပင္ေပၚ ျဖတ္စီးက်ေစၿပီးရိုက္ကူးထား၏။ အင္မတန္ သရုပ္ေဆာင္ ပိုင္လွပါသည္ဆိုေသာ မမို႔ပင္လ်င္ ေတာ္ေတာ္ ခက္ခက္ခဲခဲ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္ဆို၏။
‘ေႏွာင္းတေျမ႕ေျမ႕’ ဇာတ္ကားကေတာ့ တကယ္ပင္ ‘ေႏွာင္းတေျမ႕ေျမ႕’ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ‘ကား’ဟုပင္ ဆိုခ်င္ပါသည္။ ဗိုလ္စိုးနိုင္အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ေသာ ဦးသုေမာင္တေယာက္ သူ႔အထက္အရာရွိ ေဇာ္လြင္ဆီက အထြက္ကို ခ်စ္စိတ္မႊန္ လမ္းေပၚက ဘီယာဗူးခြံကို မာန္ၿပီးကန္ကာ ဂ်စ္ကားဆီ ဂ်စ္ကန္ကန္ ေလွ်ာက္သြားပံုကို ယေန႔ထိ အမွတ္ရေနမိပါသည္။
ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တိုင္ သူ႔ဗီဒီယို ကားတခ်ိဴ႕မွာသရုပ္ေဆာင္ခြင္႔ရ လူခ်င္း ရင္းႏွီသြားခ်ိန္မွေတာ့ သူက ဦးေအာင္စိုးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ိဴးစံုကို ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ လက္၀ါးသာသာေလာက္သာ ရွိတဲ့ စကၠဴေလးေပၚမွာ ခဲတံနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလး တစ္ခ်ပ္ ယူျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေက်ာဘက္မွာပဲ ခဲတံနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာေလးကို ေတြ႔ရပါတယ္။ စာက ….
“၀ဏၰႀကီး ပန္းခ်ီဆိုတာ စာရြက္ေပၚေရးေရး၊ ကင္းဘတ္ေပၚေရးေရး၊ ဆီေဆးနဲ႔ ေရးေရး၊ ခဲတံနဲ႔ ေရးေရး၊ လက္ရာေကာင္းဘို႔က အဓိက။”
ေအာင္စိုး။
အဲဒီလက္ရာေလးကို ဦး၀ဏၰက မွန္ႏွစ္ခ်ပ္ ၾကားထဲ ညွပ္ေဘာင္သြင္းၿပီး ရိုရိုေသေသ သိမ္းထားပါတယ္။ ဒီလို ပန္းခ်ီအႏုပညာကို ျမတ္နိုးတတ္တဲ့ ေသြးက သမီးႀကီး၀ါႏုဆီ ပါလာပံု ရပါတယ္။ သမီး၀ါႏုဟာ စာေရးဆရာမ တစ္ဦးသာမက ႏိုင္ငံတကာ အႏုပညာျပပြဲေတြထိ ထိုးေဖါက္ၿပီး ျပပြဲေတြ လုပ္တဲ့အထိ ေအာင္ျမင္တဲ့ ေခတ္ေပၚ ပန္းခ်ီဆရာမတစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ဦး၀ဏၰနဲ႔ ကားရိုက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းပါတယ္။ သရုပ္ေဆာင္ဆီက အေကာင္းဆံုး သရုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို ေအးေအးေဆးေဆး ရေအာင္ေစာင့္ယူ ရိုက္တတ္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျမန္မာဒါရိုက္တာေတြမွာ ဇာတ္ေကာင္တဦးကို ဇာတ္ကြက္ တခုအတြက္သူတို႔ သရုုပ္ေဆာင္ေပးေစခ်င္တဲ့ အမူအယာ၊ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ နဂိုကထဲက ရွိေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီ အမူအယာမ်ိဴး ရခ်င္တယ္ဆိုတာ တခါတည္း ေျပာထားပါတယ္။ တခ်ိဴ႕ ဒါရိုက္တာေတြဆို ျမန္ေအာင္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အရင္ နမူနာ သရုပ္ေဆာင္ ျပတတ္ပါေသးတယ္။ အဲဒီတိုင္း လုပ္ေပးဘို႔ပါ။
ဦး၀ဏၰ နည္းကေတာ့ ဇာတ္ညြန္းကို ဖတ္ခိုင္းၿပီး သရုပ္ေဆာင္ကို အမူအယာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ၾကည့္ေစပါတယ္။ တခါတရံ တစ္မ်ိဴးမက သံုးေလးမ်ိဴး လုပ္ခိုင္းၾကည့္ၿပီး သူက ေအးေဆး ၾကည့္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သရုပ္ေဆာင္ လုပ္သြားတဲ့အထဲက သူအႀကိဳက္ဆံုးဟာကို ေျပာၿပီး ဒါမ်ိဳး လုပ္ေပးပါလို႔ ခိုင္းတတ္တာမို႔ သရုပ္ေဆာင္ကို လြတ္လပ္မွဳအျပည့္ ေပးထားတဲ့နည္းကို သံုးပါတယ္။ ရိုက္ကြင္းမွာ သူေဒါသထြက္လို႔ ေအာ္တာ၊ ေငါက္တာမ်ိဳးေတာ့ တခါမွ မေတြ႔ဘူးပါဘူး။
မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ကိုမင္းလူရဲ႕ မင္းမဆိုးပါဘူး ၀တၳဳကို ရိုက္ၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကို မင္းသားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ေနရာက သရုပ္ေဆာင္ေပးဘို႕ ေခၚပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာင္းသားဘ၀ထဲက သေဘာက်ေနတဲ့ ၀တၳဳထဲမွာ ဇာတ္ေကာင္တေကာင္အေနနဲ႔ ပါခြင့္ရမွာျဖစ္လို႔ ၀မ္းသာသြားပါတယ္။ ၀တၳဳထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ဇာတ္ရုပ္က နာရီျပင္သမားပါ။ ဒါေပမဲ႔ “ေဟ႔ေကာင္ငထိန္ မင္းက ပန္းခ်ီဆရာပဲ ပန္းခ်ီဆရာ လုပ္လိုက္ ေဆးဘူးေတြပါ ယူခဲ့” ဆိုၿပီး ဇာတ္၀င္ခန္းထဲမွာ မင္းသားနဲ႔ စကားေျပာရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ပန္းခ်ီတစ္ကား ဆြဲခိုင္းပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ရွဴတင္မန္ေနဂ်ာက ကိုမင္းလူ ရယ္စရာေမာစရာ ဝတၳဳေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္ ကိုပေတးပါ။ ‘ပေတးမွာ ရာဇ၀င္ရွိတယ္’ ဟူ၍ စာေရးဆရာ ကိုမင္းလူ ကိုယ္တိုင္ တခုတ္တရ စာဖြဲ႕ရေသာ ကိုပေတးကို ဦး၀ဏၰ ရူတင္မန္ေနဂ်ာ အျဖစ္ေတြ႔ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သူ႔ အရည္အေသြးတို႔ ေတြ႔ရေတာ့မည္ေပါ့။
ဇာတ္လမ္းအရ မင္းသားက သာမန္ လက္လုပ္လက္စားထဲက။ မင္းသမီးနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ၿပီးကာမွ မင္းသမီးဆီ ဆိုင္ကယ္တစီးႏွင့္ ေနစဥ္လာရစ္ေနတဲ့ ေကာင္ကိုၾကည့္ၿပီး အလိုလို သိမ္ငယ္စိတ္၀င္ကာ အဆက္ျဖတ္ဘို႔ ေျပာသည့္ဇာတ္။ ေလးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ မင္းသား စိတ္အားငယ္ေအာင္ ဆိုင္ကယ္ႀကီးနဲ႔ အရွိန္အ၀ါလာျပေသာ အခန္းမ်ားရိုက္မည့္ေန႔။
ကိုပေတးကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ မၾကာခင္ ရူတင္ကားျဖင့္ ေရာက္လာသျဖင့္ ဦး၀ဏၰက ဆိုင္ကယ္ရလာၿပီလား ေမးသည္။ ရခဲ့ၿပီအကိုဆို၍ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ‘စူပါကပ္’ ဆိုင္ကယ္ေလး။ ဦး၀ဏၰ ဇနီးက စ၍ ပေတးတို႔ကေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီ အစခ်ီကာ မင္းသား အပါအ၀င္ ကင္မရာမင္း မက်န္ တေယာက္တေပါက္ ေျပာဆို အျပစ္တင္သံမ်ား ညံထြက္သြားသည္။ ဦး၀ဏၰကိုၾကည့္ေတာ့ ရီခ်င္သည့္မ်က္ႏွာကို မနည္းတည္ထားပံုရသည္။ တစ္လံုးမွ စကားမဆို။
ဒီေနရာမွာ ရိုက္ကြင္းအတြက္ တလြဲလုပ္ခဲ့၍ စိတ္ဆိုးသည္ထက္ ကိုပေတး တေယာက္ မစဥ္းမစား တလြဲလုပ္တတ္ပံုကို စာဖြဲ႕ခ်င္ေနပံုရသည္။ ျပာျပာသလဲ ေျပးကာလြားကာ သြားရွာေနေသာ ကိုပေတးကို တေနကုန္ ေစာင့္ေနၾကသည္။ အားလံုး တျဖစ္ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ေနၾကသည္ကို သူက သေဘာက်ေနသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာ ေဒါသကို မေတြ႕ရ။ ကိုပေတး၏ ေရွးအခါက တလြဲလုပ္ခဲ့ပံုမ်ားကို ျပန္ေျပာျပရင္း သူ႔ မန္ေနဂ်ာကို ေစာင့္ေနေလသည္။
တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ကိုရူပကို မင္းသားတင္ရိုက္ေသာ ကားတကားအတြက္ ငွါးသျဖင့္ လိုက္သြားခဲ့ဘူးသည္။ ရြာကို အေျခခံေသာ ဇာတ္လမ္းျဖစ္၍ တညင္ဘက္ကူးကာ အိမ္ႀကီးတလံုး ကိုငွါးၿပီး သူအပါ၀င္ အဖြဲ႕သားအားလံုး ရက္ရွည္တည္းကာ ရိုက္ၾကသည္။ သူ႕မိတ္ေဆြရင္းျဖစ္ေသာ ကာတြန္းျမင့္ေဆြက အားလံုးစီစဥ္ေပးသည္။ သူကလည္း သူ႕အကိုလို ခ်စ္ေသာ ဦးသက္ေနာင္၊ ပန္းခ်ီ ဦးေဖသဏ္းတို႔ကိုပါ ေခၚလာကာ တဖြဲ႕ႀကီး တည္းၾကသည္။ ညေနတိုင္း ကာတြန္းဦးျမင့္ေဆြက ေရာက္လာၿပီးအိမ္မွာ ၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကသည္။
ဦးျမင့္ေဆြက တညင္ၿမိဳ႕နယ္ NLD ပါတီ အမာခံ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သျဖင့္ စကား၀ိုင္းက အလြန္ အေၾကာင္းအရာ စံုေတာ့သည္။ ဇာတ္ကားက သူရိုက္သမွ်ထဲတြင္ ေတာ္ေတာ္ ထူးျခားေသာ ဇာတ္ျဖစ္သည္။ မင္းသားလုပ္သူက သူ႔အကိုကို သတ္သြားေသာ ဓါးျပတစ္ဦးကို ရွာေဖြ ေဖၚထုတ္ေသာဇာတ္လမ္း။ ဓါးခုတ္ခန္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါသည္။ အဓိက ဓါးခုတ္ခန္းအတြက္ ေနၾကာပန္းခင္းႀကီး တစ္ခင္းကို ၀ယ္လိုက္သည္။ ထိုေနၾကာခင္းႀကီးမွာ ဓါးခ်က္ေၾကာင့္ ေနၾကာပြင္က ေတြေဖြးကနဲ လြင့္တက္သြားပံုေတြ၊ ပန္းပြင့္ေတြ ဓါးႏွင့္ ပိုင္းခ်က္ေတြ သပ္သပ္ရိုက္ယူသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မင္းသား၊ လူၾကမ္း သိုင္းပညာစြမ္းျပ တိုက္ခန္းေတြသာ ၾကံဳဘူးေသာ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆန္းသည္။ မင္းသားနဲ႔ လူၾကမ္းအစား မင္းသားနဲ႕ ကင္မရာ၊ လူၾကမ္းနဲ႔ ကင္မရာ လွဳပ္ရွား တိုက္ခိုက္မွဳေတြ လုပ္ရိုက္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ့္တသက္ ၾကည္႔ဘူးေသာ သူ႔ကားမ်ားႏွင့္ ကြာျခားလြန္းသည္မို႔ ညေနစကား၀ိုင္းမွာ ….
“ဦး .. အလြမ္း၊ အခ်စ္ကားေတြ ရိုက္ရတာပ်င္းလို႔ ဓါး ဖိုက္တင္ကို ရိုက္ၾကည့္တာလား” ဟု ေမးမိသည္။
သူေရာ သူနဲ႔အတူ တေလ်ာက္လံုး အတူတည္းေနေသာ ဦးသက္ေနာင္၊ ဦေဖသဏ္းတို႕ကၿပံဳးသည္။
“အမွန္က၊ ငါက ဓါးကား စရိုက္တာကြ” ဟုဆို၏။
ကြ်န္ေတာ္ သိထားတာက “ကတၱီပါဘိနပ္စီး”။ အဲဒီအခိ်န္က သူ႔ အသက္က ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္။ ဆရာ ေမာင္သာရဆီ ၀တၳဳသြား၀ယ္ေတာ့ ပထမေတာ့ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရန္ မျဖစ္နိုင္ဟု ၀တၳဳေရးဆရာက ယူဆ၍ ၀ယ္မရခဲ့။ ထိုအသက္အရြယ္ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ရုပ္ရွင္တကားရိုက္ရန္ ေငြဘယ္သူက ထုတ္ေပးခဲ့ပါသလဲ။
သူ ရုပ္ရွင္စက္ အလုပ္သမား ဘ၀ စ၀င္ ကတည္းက ဦးသက္ေနာင္နွင့္ အတြဲျဖစ္လာသည္။ ညီအကိုလို သူငယ္ခ်င္းလို။ ဦးသက္ေနာင္က သက္ေနာင္ ျဖစ္ေနႏွင္႔သည္။ ဒီလိုနွင့္ ရုပ္ရွင္တကားကို ႏွစ္ေယာက္အတူ ဒါရိုက္တာ လုပ္ရိုက္ၾကဘို႔ လုပ္သည္။ သက္ေနာင္က ဒါရိုက္တာနာမည္ ခံမည္။ ဦး၀ဏၰက ဇာတ္ညြန္းေရးဆရာအျဖစ္ နာမည္ခံၾကသည္။ သို႔ေသာ္အမွန္ တကယ္ ရိုက္ၾကရာမွာေတာ့ တာ၀န္သိပ္မခြဲ။ ႏွစ္ေယာက္ အတူတူရိုက္ၾကမွာ။
ထိုအခိ်န္က ျမန္မာရုပ္ရွင္မ်ားတြင္ သတ္ခန္း ပုတ္ခန္းမ်ားတြင္ သာမာန္ လက္သီး အျပန္အလွန္ ထိုးၾကၿပီး ဒိုင္ဗင္ထိုးၾက။ ဒါမ်ိဳးသာရွိေသးသည္။ သူတို႔က ေဟာင္ေကာင္ သိုင္းကားမ်ားကို ၾကည္႔ကာ ထိုဇာတ္ကားမ်ိဳး ရိုက္ၾကည့္ဘို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ ဇာတ္ကားနာမည္က ‘သိုင္းသမား’။
ျမန္မာ့ရိုးရာ သိုင္းပညာ ေဖၚထုတ္မည္။ ဘာညာဘာညာနဲ႕ လုပ္လို္က္ေတာ့ ရိုက္ခြင့္ေတာ့ ရလာၿပီ။ ေငြကမရွိ ထုတ္ေ၀သူလည္း မရွိ။ အေဖ‘သာဓု’ကို ႏွစ္ေယာက္ အပူကပ္ၾကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ အေၾကြးရသည္။ သို႔ႏွင့္ သရုပ္ေဆာင္ေပးမည့္ မင္းသား၊ မင္းသမီး အားလံုးကို အေၾကြးလိုက္ ေမတၱာရပ္ခံသည္။ ရ၏။ အလုပ္သမားခေတြအတြက္ ေငြေခ်းရတာေတြ ပါေသးသည္။ ဘယ္သူေတြဆီက ဆိုတာေတာ့ သိပ္မမွတ္မိေတာ့။
သို႕ႏွင့္ ‘သိုင္းသမား’ ဇာတ္ကားႀကီးကို ရိုက္ၾကသည္။ အေရးႀကီးဆံုးက ေျမတြင္းေအာင္း၍ သမထက်င့္စဥ္ေတြ ပါသည္။ အဲဒီကေန ေျမေပၚ ခုန္ပ်ံ တက္လာတာေတြ။ ငွက္ေပ်ာရြက္ေတြေပၚ ခုန္တက္တာေတြ။ သမထက်င့္ရင္း အၾကားအာရံုေတြရ မ်က္စိမွိတ္ရင္း ပ်ံ၀ဲလာေသာ ဓါးေျမွာင္ကို လက္နဲ႔ဖမ္းတာေတြ၊ အိမ္ေခါင္ေပၚ ေနာက္ျပန္ ခုန္တက္သြားတာေတြ။
ေျမတြင္း အနက္ႀကီးထဲ ဆင္းၿပီး သမထက်င့္ေနသည္ကို တြင္းထိပ္ကေန ဆရာႀကီးက လာၿပီး သင္ၾကားခန္းအတြက္၊ ကင္မရာကို တြင္းထဲ မထည့္ဘဲ၊ ကင္မရာ ထိပ္တြင္ ၾကက္ေတာင္ အားကစားသမားမ်ား ၾကက္ေတာင္ထည့္တဲ့ စကၠဴဘူး ကိုဖင္ေဖါက္ၿပီး မွန္ဘီလူးေရွ႕မွာတပ္ၿပီး ကင္မရာကို ပက္လက္လွန္ ရိုက္လိုက္ရာ အမွတ္မထင္ ေအာင္ျမင္သြားသည္။ တြင္းႀကီး တူးၿပီးဆင္းရိုက္စရာ မလိုေတာ့ပဲ လိုခ်င္ေသာ အရုပ္ေတြရခဲ့သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အခက္အခဲ မ်ိဴးစံုကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ ရံုတင္ရက္ ေရာက္လာသည္။ သတင္းစာထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ေၾကာ္ညာထည့္၏။ ပံုမွန္အားျဖင့္ မင္းသား၊ မင္းသမီး ဇာတ္၀င္ခန္း ဓါတ္ပံု ပန္းခ်ီပံုမ်ား ထည့္သည့္အစား သတင္းစာမ်က္နွာ ေအာက္ေျခအျပည့္ ‘သိုင္းသမား’ ဆိုေသာ စာလံုးႀကီး တစ္ခုကိုသာ ေဖၚျပထားခဲ႔သည္ ဆို၏။
ရံုမွာ ပထမဆံုးျပသည့္ ေန႔။ ရံုျပင္ကေန စိတ္၀င္စားစြာ ေစာင့္ေနၾကသည္။ ပရိတ္သတ္က ဘယ္လို တုန္႔ျပန္မလဲ။ ရံုက ထြက္လာသူမွန္သမွ် ဆဲဆိုထြက္လာသည္။ ‘သိုင္းသမား’ ဆိုလို႔ လာၾကည့္တာ ဘာသိုင္းစြမ္းမွလည္း မျပ၊ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ေပါက္တက္ကရ ကားဟု တညီတညြတ္တည္း မွတ္ခ်က္ခ်ၾကသည္။
ျပာယာခတ္သြားသည္။ မည္သို႔ ျဖစ္သနည္း။ ေနာက္ဆံုး ဦးသက္ေနာင္က ေမးသည္။
“မင္း . စပါယ္ရွယ္ အခန္းစဥ္ေတြ ထည့့္ဆက္လိုက္ရဲ႕လား”
“ဟိုက္… ျပသနာကို သိၿပီ။”
ရုပ္ရွင္သေဘာအရ ငွက္ေပ်ာပင္ေပၚ ခုန္တက္ခန္း၊ အိမ္ေပၚ ေနာက္ျပန္ တက္ခန္း၊ တြင္းထဲက သမထတန္ခိုးနဲ႔ တက္လာခန္းေတြကို တကယ္ရိုက္တဲ့အခါ တြင္းထဲ ခုန္ခ်ခိုင္းၿပီး ရိုက္ကာ။ ကားဆက္တဲ့အခါမွ ဖလင္ကို ေျပာင္းျပန္ျပန္ကာ ဆက္ရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔မွ အေပၚျပန္တက္တာ ျဖစ္မည္။ သို႔ေသာ္ ကားဆက္ေသာအခါ လြယ္ကူေစရန္ ေျပာင္းျပန္လွန္ဆက္ရမည့္ အပိုင္းေတြကို သပ္သပ္ ဖယ္ထားၿပီးေနာက္မွ ဆက္ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ႔ၿပီးကာမွ ေမ႔က်န္ခဲ့ေလၿပီ။
ခ်က္ခ်င္း နွစ္ေယာက္သား ၀ုန္းဆို အငွါးကားတစ္စီးကို တားၿပီး ဖလင္ဘူးေတြ ထားတဲ့ ကားဆက္ခန္းကို ေျပးၾကရသည္။ ဖလင္ဘူးေတြတင္ကာ ရံုဆီ အတင္းေျပးလာ။ ရံုေရာက္ေတာ့ ေနာက္တပြဲကို စျပခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ။ ျပစက္ခန္းထဲ အတင္း၀င္ၿပီး ဖလင္ဘူးေတြ ဖြင့္ကာ မီးေမွာင္ေမွာင္ၾကား မ်က္စိ အတင္းၿဖဲၾကည့္ကာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ အပိုင္းေတြကို ၀ရုန္းသုန္းကား ဆက္ၾကသည္။ ပထမတပိုင္းၿပီးသည္ႏွင့္ စျပရင္း က်န္အပိုင္းေတြကို ဆက္ေနဆဲ ပရိတ္သတ္ဆီက ရီြးကနဲ လက္ေခါက္မွဳတ္ၿပီး လက္ခုတ္တီးသံေတြ ၾကားရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အားတက္သြားၿပီး က်န္အပိုင္းေတြကို ဆက္ဆက္၊ ျပျပ ျပခဲ႔ရသည္။
ေခြ်းတလံုးလံုးၾကား အားလံုး ျပၿပီးသြားမွသာ သက္ျပင္းခ်ရသည္။ ထိုပြဲ ၿပီးကတည္းက ပြဲတိုင္း ရံုျပည့္ေတာ့သည္။ ရံုတင္ၿပီး ေငြေတြ သြားထုတ္ေတာ့ ေငြထုတ္ႀကီးကိုယူ ေၾကြးစာရင္းကို ယူကာ ေၾကြးရွင္အားလံုးကို ဒဂုန္ဘားကို ၾကြခဲ့ပါရန္ ဖိတ္ခဲ႔သည္။
ဒဂုန္ဘားေရာက္ေတာ့ ပထမဆံုး ဘားထဲ ေသာက္ေနသူအားလံုး ‘ယေန႔ည ေသာက္သမွ် သူတို႔ေပးမည္’ ဟု အရင္ ေၾကညာလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စားပြဲေပၚ ေငြထုပ္ခ်ကာ ေပးစရာရွိသူေတြကို တစ္ဦးခ်င္း စာရင္း ရွင္းေပးလိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုး တယာက္တလွည့္ ထုတ္သံုးခဲ႔သည္မ်ားကိုေတာ့ နွစ္ဦးလံုး မမွတ္မိေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးက်န္ေသာ ေငြကို တစ္ေယာက္တစ္၀က္ ခြဲယူလိုက္ၾကသည္ ဆို၏။
ထိုပထမဆံုး ေငြေၾကးအရ ေအာင္ျမင္မွဳေၾကာင့္ သူ႔ပထမဆံုးကား ‘ကတၱီပါဘိနပ္စီး၊ ေရႊထီးေဆာင္း’ ေျခလွမ္းကို စလွမ္းႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။
ခြန္ႏွစ္စဥ္ အလြမ္းကားမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္ တသက္ ေမ႔မရေသာ ရုပ္ရွင္တကား ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ၀တၳဳဘ၀ကပင္ စြဲလန္းႏွစ္သက္ ခဲ့ရၿပီး ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ရုိက္ကူး ရံုတင္ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေတာတြင္းကာလ ခရီးၾကမ္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းေနရခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ၾကည့္ခြင့္ ရသည္ကလည္း မေမ့နိုင္စရာ။ ေတာထဲတြင္ ျပသနာမ်ိဴးစံု ႏိွပ္စက္မွဳ ၾကံဳေတြ႕ၿပီး ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထြက္ေျပးၾကသည္။ တရုတ္နယ္ထဲတြင္ အင္မတန္ ၾကင္နာ သနားစိတ္ရွိေသာ တရုတ္ရဲမ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းေခၚသြားကာ ေနာက္ေန႔ ညႀကီး ေလာ္လီကားျဖင့္ နယ္စပ္ရွိ ျမန္မာစစ္တပ္ လြယ္ဂ်ယ္စခန္းမွာ သြန္ခ်လိုက္သည္။ ျမန္မာစစ္တပ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ထိပ္တံုးမ်ားႏွင့္ ႀကိဳဆို၏။ ေတာ္ေတာ္ အေျခအတင္ေတြ ေျပာၾကၿပီးမွ မင္းတို႔ကို အလင္း၀င္ အဆင့္ ေပးမည္ဆိုကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အထိမ္းအမွတ္ ျမန္႔မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကား ျပမည္ဆိုကာ တီဗီႀကီးထုတ္လာ၏။
မၾကည့္ရတာ ၾကာသည့္အထဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အေကာင္းဆံုး ဇာတ္ကားဆု ရရွိခဲ့ေသာ ခြန္ႏွစ္စဥ္အလြမ္း။ အေကာင္းဆံုး ဆုရခဲ့စဥ္က ပံုရိပ္တခ်ိဴ႕လည္း ၾကည့္ခြင့္ရသည္။ ထိုဇာတ္ကားသည္ တကယ္ေတာ့ သမိုင္းတြင္ နို္ုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား တစ္ေယာက္ကို ေထာင္မွ လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့ေသာ ရုပ္ရွင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုဇာတ္ကား၏ ၀တၳဳေရးဆရာ မင္းလူမွာ ထိုအခ်ိန္က နာမည္ေက်ာ္ေသာ ‘ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲ’ ကဗ်ာမွ အင္မတန္ ေျပာင္ေျမာက္ေသာ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ စာသားမ်ားေၾကာင့္ အမ်က္ေတာ္ရွခံရကာ ႀကံေဖၚႀကံဖက္ ေပဖူးလႊာ အယ္ဒီတာ ကိုမ်ဴိးျမင့္ညိမ္းႏွင့္ အမွဳတြဲၿပီး ေထာင္ ၇ ႏွစ္ စံျမန္းေနရခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ အထင္အရ ကိုေရႊဆင္ဆာအဖြဲ႕ေရာ အကယ္ဒမီ ေရြးခ်ယ္ေရး အဖြဲ႕၀င္မ်ားသည္ ထိုအခ်က္ကို ေမ႔ေလ်ာ့ေနခဲ့၍သာ ဤကားကို ေရြးခ်ယ္ရဲခဲ့သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ထိုကားမွာ မင္သားဆု၊ ဒါရိုက္တာဆု၊ ဆုေတြ မ်ားစြာ ခ်ိတ္ခဲ့သည္။ ဆုရပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ မင္း ပရိတ္သတ္ စံုညီေသာ ပြဲအလယ္ ေက်းဇူးတင္ စကားေျပာၾကားခိ်န္ မွာေတာ့စင္ေပၚမွာက သူနွင့္ မင္သားဆုရထားသည့္ ဦးသုေမာင္။
ဆု မရေသာ္လည္း ဇာတ္ကားတြင္ ပါခဲ့သည့္ ကိုရူပတို႔ကလည္း ခမ္းမအလယ္မွာ။ ညီအကိုေတြ ပြဲျဖစ္ေနခ်ိန္။ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာဘို႔အလွည့္ က်ခိ်န္က်မွ သူက တကယ္ေတာ့ ဒီဇာတ္ကား ခုလို ဆုေတြတသီႀကီး ဆြတ္ခူးနိုင္ခဲ့တာဟာ ၀တၳဳေရးဆရာေၾကာင့္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ၀တၳဳကို ေရးခဲ႕ စာေရးဆရာကို အထူး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုပါတယ္ဆို ေျပာလိုက္မွ အားလံုး ေျပးသတိရလိုက္ၾကသည္။ ၀တၳဳေရးဆရာ မင္းလူက ေထာင္ထဲမွာ။ ဆုေပးပြဲမွာ ထိုင္ေနသူက ထိုေခတ္ လူငယ္မ်ား ေနာက္ေတာက္ေတာက္ ေခၚေလ့ရွိေသာ မမညြန္႔ (ေခၚ) ဗိုလ္ခင္ညြန္႔က ရွိေနခ်ိန္။ တကယ္ပဲ ဂရုဏာရွိလို႕ပဲလား အရွက္ေျပ ထန္းလ်က္ရည္ပဲလားေတာ့ မသိ ကိုမင္းလူတစ္ေယာာက္ ေနသားေစ့ေအာင္ မေနလိုက္ရပဲ ေထာင္မွ ျပန္လြတ္လာနိုင္ခဲ့ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကိုယ္တိုင္က ခြန္ႏွစ္စဥ္တန္း၍ လြမ္းေစခဲ႕ ေသာအလြမ္းဇာတ္ တပုဒ္ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။
သ႔ူစာမ်ားမွာေတာ့ ေမာင္စိန္ေသာင္း ၀တၳဳတို စီးရီးကို စြဲလန္းခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အင္း၀ ေက်ာင္းေဆာင္သား ဘ၀ စာဖတ္၀ါသနာ တူၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးက ဦး၀ဏၰကို ကေလာင္နာမည္ကို မေခၚ ေမာင္စိန္ေသာင္းဟုသာ ေခၚေ၀ၚ သံုးစြဲျဖစ္ခဲ့သည္အထိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေပၚ သူ႕၀တၳဳမ်ား လြမ္းမိုးခဲ့သည္။ ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ထြက္လာေတာ့ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ေျပးသြားၾကည့္ခဲ့ရသည္။
ပထမဆံုး သိခ်င္သည္က ဒီ၀တၳဳတိုေလးေတြကို ဒီလူ ဘယ္လိုလုပ္ ရုပ္ရွင္လုပ္မွာလဲ ဆိုတာ သိခ်င္စိတ္ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူေမြးေန႕မွာ လက္ေဆာင္ မေပးနိုင္လို႔ လက္ေဆာင္ဘူးေလးထဲမွာ ေတာင္းပန္ေသာ စာေလး တေစာင္ကို ထည့္၍ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ့သည္ကို စြဲေနသည္။ အင္မတန္ ရိုးၿပီး လွပေသာ စိတ္ကူးေလး ျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ဆံုး ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ သူ႕အေရးအသားမ်ားမွာ ကိုတာ၏ ခ်င္းတြင္း မဂၢဇင္း၌ ေရးသားေနဆဲ ငယ္စဥ္က ခ်င္းတြင္းျမစ္ေၾကာင္းကို ေယာကၡထီးျဖစ္သူႏွင့္ ဆန္တက္ခဲ့ေသာ ‘သူလို၊ ကိုယ္လို ေမာင္၀ဏၰ’ ခရီးသြား အေတြ႕အၾကံဳမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ခ်င္းတြင္း မဂၢဇင္း ေရာက္လွ်င္ ပထမဆံုး မ်က္ႏွာဖံုးပံုကို ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ဦး၏ သမီးျဖစ္သူ ၀ါႏု ႏွင့္ သားမက္ေတာ္ ပန္းခ်ီထြန္း၀င္းေအာင္တို႔၏ contemporary art လက္ရာ ဓါတ္ပံုမ်ားကို ေဖၚျပေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ သူ႕ခရီးသြားအေတြ႕ အၾကံဳကို ‘စ’ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ အလယ္ပိုင္းအထိ လစဥ္ ေရးေနခဲ့ၿပီး ရပ္သြားသည္။ ေနာက္ဆံုး ေဆာင္းပါး၌ ခႏၱီးၿမိဳ႕ ကမ္းနားဆိပ္မွာ ၁၉၈၂ ႏွစ္ ေလာက္က အသိကလည္းမရွိ ဘယ္တည္းရမွန္းမသိဘဲ ေယာင္နနႏွင့္ အိပ္ယာလိပ္ေလး ဖင္ခုထိုင္ေနစဥ္ လူတေယာက္က လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္လုပ္ကာ “ခင္ဗ်ား ကို၀ဏၰ မဟုတ္လား၊ ကြ်န္ေတာ္ခုပဲ ခင္ဗ်ား အင္တာဗ်ဴးပါတဲ့ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း ဖတ္လာတာ” ဆိုကာ ၀မ္းသာအားရ အိမ္ေခၚ သြားသျဖင့္ တည္းခိုစရာ ရခဲ့ပံုတို႔ကို လြမး္ဖြယ္ရာ ေရးထားတာ ဖတ္ရသည္။ ဤေဆာင္ပါးမွာ ေနာက္ဆံုး ဖတ္ခဲ့ရေသာ သူ႕အေရးအသား ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ဆံုး ၾကည့္ခဲ့ဘူးေသာ သူ႕ရုပ္ရွင္မွာေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ ‘ဓါတ္ခဲ’ ျဖစ္ပါသည္။ ဓါတ္ခဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းသားဘ၀ မဂၢဇင္း၀တၳဳ အျဖစ္ ဖတ္ရၿပီး ကတည္းက စြဲလန္းခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္၏ ဟီးရိုးျဖစ္ပါသည္။ ကံအေၾကာင္း မလွစြာပင္ ရုပ္ရွင္အျဖစ္ အသက္သြင္း ေအာင္ျမင္စြာ ရံုတင္ျပသေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ နိုင္ငံေတာ္အစိုးရ အထူးဧည့္သည္ေတာ္ အေနျဖင့္ နရသိန္မွာ ဇိမ္ယစ္ေနရခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္ ၾကည့္ခ်င္ ေ၀းျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ လြတ္ေျမာက္လာၿပီးေနာက္ ဓါတ္ခဲမွ ဇာတ္ေကာင္တဦးျဖစ္သူ ကိုသူရအိမ္ ေသာင္တင္ေနခ်ိန္မွာ အားပါးတရ ၾကည့္ခြင့္ရခဲ႕ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္လြန္းေသာေၾကာင့္ လန္ဒန္ေျပာင္းလာၿပီး ၂၀၀၇ ေလာက္က ကိုသူရက လူၾကံဳျဖင့္ စီဒီျဖင့္ ကူးၿပီး ဓါတ္ခဲကို ဘိလပ္ေရာက္ေအာင္ပို႔ လိုက္သျဖင့္ မၾကာခဏ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ဓါတ္ခဲ ဇာတ္ကား၏ ထူးျခားမွဳကေတာ့ ေလာကအေခၚ ‘စူပါ မင္းသားပါမွ ရုပ္ရွင္ကား ျဖစ္သည္’ ဟု ယူဆကာ စူပါမင္းသားမ်ားကို လိုက္မ ေနရခိ်န္မွာ စူပါတေယာက္မွ မပါဘဲ ရဲရဲရင့္ရင့္ စိန္ေခၚ ရိုက္ကူးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ထူးျခားမွဳက သံုးႏွစ္ေက်ာ္ သရုုပ္ေဆာင္ခြင့္ ပိတ္ထားခံရသည့္ နိုင္ငံေက်ာ္ လူရႊင္ေတာ္ ဇာဂနာကို ဓါတ္ခဲ ဇာတ္ကားတြင္ ေဗဒင္ဆရာ ဦးဖိုးေဗ်ာ့အျဖစ္ ပရိတ္သတ္ ျပန္ေတြ႔ရျခင္း။ ဓါတ္ခဲကို ၾကည့္ၿပီး တ၀ါး၀ါး သေဘာက်ေနရေသာ္လည္း ဓါတ္ခဲဇာတ္ကားသည္ ၿမိဳ႕မက်၊ ေတာမက် လက္လုပ္လက္စား ဘ၀ကိုသာ ေဖၚျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စရိုက္ ပီျပင္လြန္းေသာေၾကာင့္သာ တ၀ါး၀ါး ရီေနရျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း တကယ္ ဇာတ္လမ္း အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ ရီစရာလုပ္လိုက္ရေသာ ေမာစရာမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ယေန႔ ပိတ္ကားထဲက ၿဖဲထြက္ကာ ျပဴးၿပဲျပေနေသာ ဟာသကားဆိုၿပီး ပိုက္ဆံ ရွာေနၾကေသာ ရုပ္ရွင္မ်ားႏွင့္ မ်ားစြာ တန္ဘိုးခ်င္း ကြာျခားလွပါသည္။ တခ်ိဳ႕ ဟာသေတြဆိုရင္ ဇာတ္ေဆာင္ေတြ ကိုယ္တိုင္ သူတို႔ ေျပာခဲ့တာ ရီစရာ ေျပာခဲ့တာမွန္း ရံုထဲမွာ ပရိတ္သတ္က တ၀ါး၀ါးရီေတာ့မွ သိရသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ကိုယ္၀န္ေဆာင္ လွထံု အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ေသာ ဆုပန္ထြာက “သူမ်ားေတြေတာ့ ဘီတြဲ(B12) ေပးတယ္၊ ကြ်န္မက်ေတာ့ ဘီစစ္(B6) ဆိုေတာ့၊ မတရားဘူး၊ မ်က္ႏွာျမင္ရာ ဟင္းဖတ္ပါတယ္ဆိုတာ ဒါေပါ့” ဟု သူနာျပဳ ဆရာမကို ရန္ေတြ႔ခဲ့သည့္ အခန္းတြင္ ရံုထဲမွာ ပရိတ္သတ္ တ၀ါး၀ါးရီမွ သေဘာေပါက္မွန္း ကိုယ္တိုင္ အင္တာဗ်ဴးခဲ့ပါသည္။
ျမန္မာမင္းသမီးငယ္တို႔ သဘာ၀ လွခ်င္သျဖင့္ ဇာတ္၀င္ခန္းမ်ားတြင္ ေရႊ လက္၀တ္လက္စား တခ်ိဴ႕ကို ၀တ္သရုပ္ေဆာင္သည္ကို ဒါရိုက္တာက ဘာမွမေျပာဘဲ ၾကည့္ေနသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ၿပီးမွ မီးဖြါးစားရိတ္အတြက္ အခက္ေတြ႔ေနေသာ အခန္းတြင္ ေယာက္်ားလုပ္သူအား ၀တ္ထားေသာ နားကပ္ေလးကို ကိုင္ျပၿပီး ‘ဒါေလးေတြသာ အစစ္ျဖစ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္’ ဟု ညဥ္းေျပာေလး ေျပာလိုက္ျခင္းျဖင့္ ပရိတ္သတ္က ပိုကရုဏာ ျဖစ္သြားေစပါသည္။ မင္းသမီးလည္း သူ၀တ္ခ်င္တာေလးေတြ ၀တ္ရလို႔ေပ်ာ္၊ ဇာတ္ကိုလည္း ပိုထိေရာက္သြားေစေသာ ဤ စိတ္ကူးမိ်ဳးမ်ားမွာ အင္မတန္ သဘာရင့္ေသာ ရုပ္ရွင္ဥာဏ္ အျမင္ရွိသူမ်ားသာ ဖန္တီးနိုင္ေသာ ကိစၥ မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။
ယခုေတာ့ သူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္ေသာ လူ႕ဘံုအတြက္ ရုပ္ရွင္ စာေပအနုပညာ အေမြေတြ ခ်န္ထားကာ အျခားဘံုသို႔ ထြက္ခြါသြားခဲ့ပါသည္။ လူ႕ဘံုတြင္းမွာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျပည္ပဘံုသား ျဖစ္ေနရေသာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ျပည္တြင္း ဘံုသားမ်ားကဲ့သို႔ ဦး၀ဏၰ အသုဘကိုပင္ လိုက္ပို႔နိုင္ျခင္း မရွိေတာ့ဘဲ ‘မိုးမခ မဂၢဇင္း’ ေပၚက ဓါတ္ပံုမ်ားကိုသာ ၾကည့္လ်က္ ေျဖသိမ့္ရင္း မိမိ၏ 'ကေလာင္သီလ' ႏွင့္ 'ကင္မရာသီလ' တို႔ကို တသက္လံုး မက်ိဳးေပါက္ေစရပဲ ပရိတ္သတ္အတြက္ အက်ိဴးရွိေစမည့္ အနုပညာလက္ရာ မ်ားကိုသာ ဖန္တီးသြားခဲ့ေသာ ဦး၀ဏၰတစ္ေယာက္ သုဂတိဘံု တြင္ သဘာ၀က်နစြာ ေရာက္ရိွေနလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေနမိပါသည္။ ။
ပန္းခ်ီထိန္လင္း
http://www.kaungkin.com
Monday, January 17, 2011
ရိုးလွသႏၱာ
ရိုးလွသႏၱာ အညွာနန္႔
ပန္ေရလူမွာ ရည္းစားနန္႔ --။
ေဂါင္းထက္က ရိုးလွသႏၱာ
ရည္းစားဟိေၾကာင္းေျပာစြာလာ --။
ရည္းစားမဟိ ခ်စ္မဟိေက
ပန္ပါရစီ ပန္းသႏၱာ --။
(သာလွဦး)
http://www.arakanmusic.com/UNI/message.asp?id3=888
ပန္ေရလူမွာ ရည္းစားနန္႔ --။
ေဂါင္းထက္က ရိုးလွသႏၱာ
ရည္းစားဟိေၾကာင္းေျပာစြာလာ --။
ရည္းစားမဟိ ခ်စ္မဟိေက
ပန္ပါရစီ ပန္းသႏၱာ --။
(သာလွဦး)
http://www.arakanmusic.com/UNI/message.asp?id3=888
``စာရင္းမမွတ္ျဖစ္ေသာ ဒီဇင္ဘာ``
ဒီလ
ဒီဇင္ဘာလ
ေဆာင္းအတုၾကားမွာ
စာရင္း မျပဳစုျဖစ္ဘူး။
ခရီးတခု ႏွင္ေနရင္းနဲ႕ပဲ
ႏွင္းအတုေတြ
ေက်ာ္လြန္ခဲ့ျပီ တစ္ရာသီ။
ခရစ္စမတ္ပင္ေတြ
ဖြာလန္က်ဲ
ရုပ္၀တၳဳဆန္တဲ့
အဲ့ဒီ ျပဒါးလမး္ထဲ။
အလင္းတုေတြ
ခပ္စူးစူး
ငါေလ
တူးျပီးသာ ယူသြားလိုက္ခ်င္ရဲ႕
ငါ့ေျမဆီ။
ခရစ္ေတာ္ အမ်က္ေတာ္ရွထားတဲ့
အဲ့ဒီ ေျမလႊာမွာ
အပင္ေတြ လဲ ႏြမ္း
လူေတြလဲ ပန္းေနျပီ သခင္ရဲ႕
ေျဖေပးလွည့္ပါ။
Branded ရာသီ
ငါ အမီ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး
တဆိတ္ ေစ်းျမင့္လြန္းတယ္ကြယ္။
ဘာတဲ့....
ကိုယ္တုိ႕က ေျမၾကီးနဲ႕ နီးတယ္
ရုပ္၀ါဒီ သမား မဟုတ္ဘူး။
အဆင္တန္ဆာေတြ
အစီရင္ခံစာေတြ မလိုဘူး။
ျခဴးတျပား အပုိမရွိတာပါကြယ္
တေန႕ေန႕ေပ့ါ
စာရင္းေတာ့ မွတ္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္
တစ္ေနရာရာ...။
...ကေလးမ...
December 23, 2010 at 5:34pm
ဒီဇင္ဘာလ
ေဆာင္းအတုၾကားမွာ
စာရင္း မျပဳစုျဖစ္ဘူး။
ခရီးတခု ႏွင္ေနရင္းနဲ႕ပဲ
ႏွင္းအတုေတြ
ေက်ာ္လြန္ခဲ့ျပီ တစ္ရာသီ။
ခရစ္စမတ္ပင္ေတြ
ဖြာလန္က်ဲ
ရုပ္၀တၳဳဆန္တဲ့
အဲ့ဒီ ျပဒါးလမး္ထဲ။
အလင္းတုေတြ
ခပ္စူးစူး
ငါေလ
တူးျပီးသာ ယူသြားလိုက္ခ်င္ရဲ႕
ငါ့ေျမဆီ။
ခရစ္ေတာ္ အမ်က္ေတာ္ရွထားတဲ့
အဲ့ဒီ ေျမလႊာမွာ
အပင္ေတြ လဲ ႏြမ္း
လူေတြလဲ ပန္းေနျပီ သခင္ရဲ႕
ေျဖေပးလွည့္ပါ။
Branded ရာသီ
ငါ အမီ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး
တဆိတ္ ေစ်းျမင့္လြန္းတယ္ကြယ္။
ဘာတဲ့....
ကိုယ္တုိ႕က ေျမၾကီးနဲ႕ နီးတယ္
ရုပ္၀ါဒီ သမား မဟုတ္ဘူး။
အဆင္တန္ဆာေတြ
အစီရင္ခံစာေတြ မလိုဘူး။
ျခဴးတျပား အပုိမရွိတာပါကြယ္
တေန႕ေန႕ေပ့ါ
စာရင္းေတာ့ မွတ္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္
တစ္ေနရာရာ...။
...ကေလးမ...
December 23, 2010 at 5:34pm
Friday, January 14, 2011
“ေခါင္းမြာန္”
သူမ၏မိသားစုထဲတြင္ သူမသည္ ဤရြာေလးဆီမွ ပထမဆံုး ျမိဳ႕ၾကီးသုိ႕ ခရီးသြားရသူျဖစ္သည္။ သူမ ကုိ ရြာ၏ တစ္စီးထဲေသာ ျမိဳ႕သြားကားဆီသုိ႕ လိုက္ပါပို႕ေဆာင္သူ ညီအစ္မမ်ား ၀မ္းကြဲ ညီအစ္မမ်ားႏွင့္ ေျပာစကားမကုန္နုိင္ အလြမ္းသယ္ေနခဲ့သည္။ သူမ၏ အဘႏွင့္အမိ သည္ ပထမဆံုးေသာ သူမ၏ ခရီးစဥ္အတြက္ စုိးရိမ္စိတ္မခ်လွ်က္ရွိေၾကာင္း မ်က္ႏွာမ်ားကုိ ျမင္ရယံုျဖင့္ သိသာေနခဲ့သည္။
သူမ ကေတာ့ ပထမဆံုးေသာ ေအာင္ျမင္မႈ၊ အားက်မ်က္လံုးမ်ား အၾကည့္ခံရမႈမ်ားအေပၚ သာယာလွ်က္ သူမ၏ ခရီးသည္ အားလံုးေအာင္ျမင္ရမည္ ဟု ယံုၾကည္လွ်က္...။
``ေခါ၀္းမြာန္ ေသခ်ာဂရုစိုက္သြားေနာ္.... တစံုတခုဆို ဘဘုန္းဆီ ေလွ်ာက္လိုက္... အေမတို႕ စိတ္ခ်မယ္။
တေယာက္ထဲလဲ မေလွ်ာက္သြားနဲ႕၊ ဘဘုန္းကုိ ေသခ်ာေမးျပဳျပီးမွ သြား``
သူမ ကားနဲ႕ ျမိဳ႕ၾကီးဆီ ထြက္ခဲ့သည္။ ျမိဳ႕ျပ မာယာမ်ားကို သူမ မသိပါ။
သူမ၏ ခရီးတာ သည္ လိုရာခရီးသို႕ ဆုိက္ေရာက္ခဲ့ေလျပီ။ ျမိဳ႕ျပသည္ သူမအား စိတ္ေနာက္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆူညံၾကိဳလင့္ေနပါ၏။
ပစၥည္း အထုတ္အပုိးမ်ားကုိ လက္မွတ္ပါ နာမည္ႏွင့္တကြ ေကာင္တာမွ ေၾကာ္ျငာ ေပးေနသည္။
သူမ အလွည့္မေရာက္ေသး။
ပစၥည္း အေတာ္ပါးသြားသည့္တုိင္ သူမ နာမည္ေအာ္သံ မၾကားမိေသး။ အမိ၏ သည္းခံပါ မွာစကားသာ မရွိခဲ့ပါလွ်င္ သူမ သည္ ေကာင္တာမွ စာေရးေကာင္ ႏွင့္ ရန္တပြဲ ျဖစ္ျပီးေနေလာက္ျပီ။
“ေခါ၀္းမြာန္ အရာရာသည္းခံပါကြယ္”
။၂။
သူသည္ ဤနာမည္ ပုိင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးကို အနားမွာ ရွိေစခ်င္သည္။ နာမည္ မေခၚပဲ သူမ အထုပ္အပိုးတို႕ကို လက္သို႕ အပ္ေပးလိုက္ခ်င္မိသည္။ သို႕ ေသာ္ တစံုတေယာက္မွ သူ႕မေအာ္မခ်င္းလာေရာက္ ယူငင္မည့္ပံုမေပၚ။
သူ၏ ယေန႕ ကံၾကမၼာကို အမုန္းမိဆံုး ျဖစ္လိမ့္မည္။ မထူးေတာ့ျပီ......
''Miss Come On Fuck Me, please''
သူမ ကေတာ့ ေကာ့ေကာ့ေကာ့ေကာ့နဲ႕ ပစၥည္းယူဖို႕ သြားေလရဲ႕။
ထိုင္းဘာသာျဖင့္ (KAM HOM PHAK MEE)
(ၾကားဖူးနား၀ ဟာသကုိ ဘာသာျပန္ဆုိပါသည္။)
...ကေလးမ...
Tuesday, December 28, 2010 at 3:36pm
သူမ ကေတာ့ ပထမဆံုးေသာ ေအာင္ျမင္မႈ၊ အားက်မ်က္လံုးမ်ား အၾကည့္ခံရမႈမ်ားအေပၚ သာယာလွ်က္ သူမ၏ ခရီးသည္ အားလံုးေအာင္ျမင္ရမည္ ဟု ယံုၾကည္လွ်က္...။
``ေခါ၀္းမြာန္ ေသခ်ာဂရုစိုက္သြားေနာ္.... တစံုတခုဆို ဘဘုန္းဆီ ေလွ်ာက္လိုက္... အေမတို႕ စိတ္ခ်မယ္။
တေယာက္ထဲလဲ မေလွ်ာက္သြားနဲ႕၊ ဘဘုန္းကုိ ေသခ်ာေမးျပဳျပီးမွ သြား``
သူမ ကားနဲ႕ ျမိဳ႕ၾကီးဆီ ထြက္ခဲ့သည္။ ျမိဳ႕ျပ မာယာမ်ားကို သူမ မသိပါ။
သူမ၏ ခရီးတာ သည္ လိုရာခရီးသို႕ ဆုိက္ေရာက္ခဲ့ေလျပီ။ ျမိဳ႕ျပသည္ သူမအား စိတ္ေနာက္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆူညံၾကိဳလင့္ေနပါ၏။
ပစၥည္း အထုတ္အပုိးမ်ားကုိ လက္မွတ္ပါ နာမည္ႏွင့္တကြ ေကာင္တာမွ ေၾကာ္ျငာ ေပးေနသည္။
သူမ အလွည့္မေရာက္ေသး။
ပစၥည္း အေတာ္ပါးသြားသည့္တုိင္ သူမ နာမည္ေအာ္သံ မၾကားမိေသး။ အမိ၏ သည္းခံပါ မွာစကားသာ မရွိခဲ့ပါလွ်င္ သူမ သည္ ေကာင္တာမွ စာေရးေကာင္ ႏွင့္ ရန္တပြဲ ျဖစ္ျပီးေနေလာက္ျပီ။
“ေခါ၀္းမြာန္ အရာရာသည္းခံပါကြယ္”
။၂။
သူသည္ ဤနာမည္ ပုိင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးကို အနားမွာ ရွိေစခ်င္သည္။ နာမည္ မေခၚပဲ သူမ အထုပ္အပိုးတို႕ကို လက္သို႕ အပ္ေပးလိုက္ခ်င္မိသည္။ သို႕ ေသာ္ တစံုတေယာက္မွ သူ႕မေအာ္မခ်င္းလာေရာက္ ယူငင္မည့္ပံုမေပၚ။
သူ၏ ယေန႕ ကံၾကမၼာကို အမုန္းမိဆံုး ျဖစ္လိမ့္မည္။ မထူးေတာ့ျပီ......
''Miss Come On Fuck Me, please''
သူမ ကေတာ့ ေကာ့ေကာ့ေကာ့ေကာ့နဲ႕ ပစၥည္းယူဖို႕ သြားေလရဲ႕။
ထိုင္းဘာသာျဖင့္ (KAM HOM PHAK MEE)
(ၾကားဖူးနား၀ ဟာသကုိ ဘာသာျပန္ဆုိပါသည္။)
...ကေလးမ...
Tuesday, December 28, 2010 at 3:36pm
Thursday, January 13, 2011
ေထာင့္က်ဥ္း
မင္း
ေျပာခဲ႕သလိုေပါ႕ကြာ
စိတ္ဆတ္တယ္
ေၾကြးမဆပ္ဘူးဆိုတဲ႕ ေလာကဓံမွာ
သံခ်ိတ္က ျပဳတ္က်သြားတဲ႕စိတ္နဲ႕
အတိတ္က ပံုလက္သား ေၾကမြ။
အိမ္ကြင္း
အေ၀းကြင္း
ဘယ္သီခ်င္းျဖစ္ျဖစ္
မင္းခ်စ္ခဲ႕မွာပါ။
ေနာက္ဆံုးေတာ႕
၀က္သစ္ခ်စည္ထဲက ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္ဆိုတာလည္း
မင္းဖြင္႕ထားတဲ႕ ပုလင္းထဲက အရက္လို
တစ္ေလာကလံုးကို မူးယစ္ေစခဲ႕တာပဲမဟုတ္လား။
ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ကို
ဆက္သြယ္ၾကည္႕ေတာ႕
“…. လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာ ဖုန္းနံပါတ္မွာ
ဆက္သြယ္ေရး ဧရိယာျပင္ပသို႕
ေရာက္ရွိေနပါသျဖင္႕…..” တဲ႕။ ။
ခ်စ္တိုးႏြယ္ ( ဧပရာယ္ ၂၀၀၅ ရုပ္ရွင္သစၥာ )
http://patheincity.com/news/index.php/2010/07/today-poem-narrow-angle/#ixzz1AnXCLjw0
ေျပာခဲ႕သလိုေပါ႕ကြာ
စိတ္ဆတ္တယ္
ေၾကြးမဆပ္ဘူးဆိုတဲ႕ ေလာကဓံမွာ
သံခ်ိတ္က ျပဳတ္က်သြားတဲ႕စိတ္နဲ႕
အတိတ္က ပံုလက္သား ေၾကမြ။
အိမ္ကြင္း
အေ၀းကြင္း
ဘယ္သီခ်င္းျဖစ္ျဖစ္
မင္းခ်စ္ခဲ႕မွာပါ။
ေနာက္ဆံုးေတာ႕
၀က္သစ္ခ်စည္ထဲက ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ိုင္ဆိုတာလည္း
မင္းဖြင္႕ထားတဲ႕ ပုလင္းထဲက အရက္လို
တစ္ေလာကလံုးကို မူးယစ္ေစခဲ႕တာပဲမဟုတ္လား။
ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ကို
ဆက္သြယ္ၾကည္႕ေတာ႕
“…. လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာ ဖုန္းနံပါတ္မွာ
ဆက္သြယ္ေရး ဧရိယာျပင္ပသို႕
ေရာက္ရွိေနပါသျဖင္႕…..” တဲ႕။ ။
ခ်စ္တိုးႏြယ္ ( ဧပရာယ္ ၂၀၀၅ ရုပ္ရွင္သစၥာ )
http://patheincity.com/news/index.php/2010/07/today-poem-narrow-angle/#ixzz1AnXCLjw0
Subscribe to:
Posts (Atom)